30 april
2019
Pertinent weiger ik om de 4 mei herdenking te laten draaien om alle oorlogsslachtoffers gevallen na de 2de wereldoorlog. Ik ben dwars daarin.
Ik ben daarin dwars omdat de 4 mei herdenking een nationaal eerbetoon aan de gevallenen van de 2de W.O. is. Zo is het tot stand gekomen en zo is de viering wel 15 jaar geweest.
Totdat men in '61 besloot dat het wel genoeg was met treuren om slachtoffers van die oorlog en alle oorlogen die daarna gevoerd zijn moesten worden meegenomen in de herdenking.
Persoonlijk vind ik het eerbiedloos en getuigd het van kortzichtigheid.
Ik kom uit een familie die ook graag de oorlog vergat. Er werd nauwelijks gesproken over die jaren. Maar 1 ding staat mij goed voor ogen, uit 1 verhaal dat mijn oma vertelde; angst.
Angst dat mijn opa gedeporteerd zou worden.
Angst dat mijn opa zou moeten meevechten.
Angst dat mijn opa het leven zou laten.
Later hoorde ik via verschillende kanalen hoe verschillend mensen op de angst handelde.
Waar mijn opa een schuilplek gemaakt had tussen een verlaagd plafond, daar waren anderen druk bezig joden te helpen onderduiken en sabotage te plegen. Mijn grootouders hadden die luxe niet daar zij in een flatgebouw woonde waar ook een paar NSB-ers gehuisvest waren.
Mijn grootouders waren jong gehuwden die de oorlog van mijlenver zagen aankomen.
Zij wilden graag een gezin stichten maar dat zwaard van Damocles boven de hoofden van het Nederlandse volk zorgde ervoor dat haar hormoonhuishouding leidde tot miskramen. Het was dan ook na de bevrijding dat zij zich veilig genoeg voelde om een stabiele hormoonproductie te hebben, zwanger te geraken en een gezonde dochter ter wereld bracht. Mijn moeder werd precies 9 maanden na de bevrijding geboren.
Mijn grootouders konden hun geluk niet op.
Ik ben 2de generatie naoorlogs kind. Ik herinner me dat er nauwelijks gesproken werd over de oorlog. Elke keer als ik iets probeerde te weten te komen liep ik tegen een muur van emotionele problemen aan.
Ze wilden vergeten. Ze wilden alleen maar vergeten.
De emotionele verwerking bleef achterwege en werkt door in de navolgende generaties.
Ik vermoed dat dit in menig huishouden het geval was.
De onverwerkte emoties werken door van generatie op generatie.
De angstigen en de moedigen.
De moedigen boden verzet.
De moedigen boden de vervolgde groep schuilplek, met gevaar voor eigen leven, met gevaar voor het leven van hun familieleden.
De eerste 4 mei herdenking werd een jaar na de oorlog gehouden. De verzetsstrijder en held Jan Drop nam hiertoe het initiatief.
Duidelijk om de slachtoffers, alle gevallenen uit de 2de W.O. te herdenken, te eren en te rouwen om hen.
We mogen deze slachtoffers nooit vergeten. Nooit meer mag er een oorlog als deze plaatshebben. Nooit meer.
Da's de boodschap die steevast gepaard gaat in de dagen voorafgaand aan de 4 mei herdenking.
Ondertussen voert men de ene oorlog na de andere oorlog.
Nooit meer, dat zegt de regering dus al 70 jaar en toch... toch voert men keer op keer oorlog (mee). Onder het mom van.
Om aan de macht te blijven(Indonesië). Onder het mom van Vredesmissies. Onder het mom van redder in nood. Onder het mom van terrorismebestrijding.
Als oorlog uitbreekt zijn de diplomaten hun doel voorbij geschoten.
En als een herdenking van oorlogsslachtoffers tussen '40 – '45 uitgebreid wordt naar alle oorlogsslachtoffers die daarna gemaakt zijn, dan schiet een herdenking het doel voorbij.
Elk jaar duiken verschillende discussies op over deze Nationale herdenking.
Men vindt het nodig om jongeren mee te nemen in deze herdenking.
Men vindt dat alle oorlogsslachtoffers vanaf de 2de W.O. moeten worden meegenomen in de herdenking.
Men vindt de herdenking onzinnig geworden.
Nationale, met de nadruk op nationale, dodenherdenking gaat over de doden die gevallen zijn onder het Nederlandse volk. Overgrootouders, grootouders, broers, zussen, vaders en moeders en kinderen die het leven lieten in een zinloze oorlog die ontstond omdat diplomaten gefaald hebben in hun taak. Omdat men niet naar andere oplossingen gezocht heeft. Omdat agressie de toon gezet heeft. Omdat er achterbakse politieke belangen speelden.
Dat zijn de kernwaarden waarom zovelen over de gehele wereld in oorlogsomstandigheden leven. Welke precieze oorzaken en gevolgen er ook spelen, uiteindelijk komt het neer op het falen van diplomaten.
De Nederlanders hebben geleden onder deze oorlog.
Zoals mijn Oma in angst leefde tijdens die jaren, zo ook mijn buurvrouw waarvoor ik gisteren bij haar uitvaart was. Ook zij verwerkte deze jaren gedurende haar verdere levensloop niet of niet naar behoren. Zij was een kind van 10 toen de oorlog uitbrak. Op 89 jarige leeftijd is zij gestorven met nog steeds angsten en een conflictschuwe levenshouding met als gevolg dat geen enkel conflict ooit tot oplossing gekomen is in haar levensloop.
Zo heb ik diverse mensen leren kennen tijdens mijn levensloop die onverwerkte emoties hebben overgehouden aan die tijd.
De generatie die deze oorlog aan den lijve ondervonden heeft is uitstervende.
Doch, zonder dat men zich dit beseft, zijn de opvolgende generaties belast met de emotionele uitwerking ervan en bij gevolg een verstoorde emotionele ontwikkeling waardoor een verstoorde rationele ontwikkeling welke tot kortzichtigheid leidt.
En de kortzichtigheid in een gesprek op twitter over deze Nationale herdenking, raakte me.
Alsof deze herdenking betrekking heeft op de hele wereld en alle slachtoffers die in de verschillende oorlogen vallen.
Alsof we onze eigen doden niet in ere mogen houden. Alsof we de compassie voor hen moeten delen met alle andere partijen en oorlogsslachtoffers. Alsof onze compassie niet enkel voor onze eigen volksgenoten mag bestaan.
Deze herdenking is een nationale herdenking. Onze doden eren wij op die dag vanaf 4 mei 1946, dat is voor mij nooit anders geweest. Om onze doden rouwen wij op die dag. En ik, ik rouw ook om de uitwerking van die oorlog op de nakomende generaties.
In 1961 maakte men van deze dag een dag van oneer vanuit een onrechtschapen denkwijze. Vanuit een vals gevoel van schuld. En daar zijn Nederlanders heel goed in, het aannemen van een vals gevoel van schuld.
Zoals Nederlanders ook heel goed zijn in het voeren van valse compassie als gevolg van die valse schuldgevoelens.
Onze werkelijke schande zit 'm in het toegeven aan de toevoegingen.
Wij, Nederlanders, hoeven niet de hele wereld op onze schouders te nemen. Wij mogen best heel dicht bij eigen volk blijven waar het het herdenken van onze strijders, onze doden en onze slachtoffers betreft. Wij mogen rouwen om onze landgenoten uit de 2de W.O. Zonder schuldgevoel voor navolgende oorlogen. Zonder schaamte dat wij rouwen om onze verliezen.
Is dat kortzichtig?
Ik denk dat ik genoeg rouw om andere volkeren die in oorlog leven. Maar dat kan zo'n huppelkutje op twitter niet weten.
En eerlijk, ik wil best een dag uittrekken om alle zinloze doden, door zinloze oorlogen te herdenken, maar niet op 4 mei. 4 mei is voor onze gevallenen, voor onze slachtoffers waarvan er nog steeds een aantal in onze maatschappij achter een rollator lopen.
4 mei is voor onze kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en hun nageslacht, zodat zij enig besef houden/krijgen van de gevolgen van deze oorlog.
Gelukkig mogen we dan wel onbezorgd 5 mei vieren als onze Nationale bevrijding zonder dat we daarbij de hele wereld tekort doen.
Peace, love and Understanding.
Pertinent weiger ik om de 4 mei herdenking te laten draaien om alle oorlogsslachtoffers gevallen na de 2de wereldoorlog. Ik ben dwars daarin.
Ik ben daarin dwars omdat de 4 mei herdenking een nationaal eerbetoon aan de gevallenen van de 2de W.O. is. Zo is het tot stand gekomen en zo is de viering wel 15 jaar geweest.
Totdat men in '61 besloot dat het wel genoeg was met treuren om slachtoffers van die oorlog en alle oorlogen die daarna gevoerd zijn moesten worden meegenomen in de herdenking.
Persoonlijk vind ik het eerbiedloos en getuigd het van kortzichtigheid.
Ik kom uit een familie die ook graag de oorlog vergat. Er werd nauwelijks gesproken over die jaren. Maar 1 ding staat mij goed voor ogen, uit 1 verhaal dat mijn oma vertelde; angst.
Angst dat mijn opa gedeporteerd zou worden.
Angst dat mijn opa zou moeten meevechten.
Angst dat mijn opa het leven zou laten.
Later hoorde ik via verschillende kanalen hoe verschillend mensen op de angst handelde.
Waar mijn opa een schuilplek gemaakt had tussen een verlaagd plafond, daar waren anderen druk bezig joden te helpen onderduiken en sabotage te plegen. Mijn grootouders hadden die luxe niet daar zij in een flatgebouw woonde waar ook een paar NSB-ers gehuisvest waren.
Mijn grootouders waren jong gehuwden die de oorlog van mijlenver zagen aankomen.
Zij wilden graag een gezin stichten maar dat zwaard van Damocles boven de hoofden van het Nederlandse volk zorgde ervoor dat haar hormoonhuishouding leidde tot miskramen. Het was dan ook na de bevrijding dat zij zich veilig genoeg voelde om een stabiele hormoonproductie te hebben, zwanger te geraken en een gezonde dochter ter wereld bracht. Mijn moeder werd precies 9 maanden na de bevrijding geboren.
Mijn grootouders konden hun geluk niet op.
Ik ben 2de generatie naoorlogs kind. Ik herinner me dat er nauwelijks gesproken werd over de oorlog. Elke keer als ik iets probeerde te weten te komen liep ik tegen een muur van emotionele problemen aan.
Ze wilden vergeten. Ze wilden alleen maar vergeten.
De emotionele verwerking bleef achterwege en werkt door in de navolgende generaties.
Ik vermoed dat dit in menig huishouden het geval was.
De onverwerkte emoties werken door van generatie op generatie.
De angstigen en de moedigen.
De moedigen boden verzet.
De moedigen boden de vervolgde groep schuilplek, met gevaar voor eigen leven, met gevaar voor het leven van hun familieleden.
De eerste 4 mei herdenking werd een jaar na de oorlog gehouden. De verzetsstrijder en held Jan Drop nam hiertoe het initiatief.
Duidelijk om de slachtoffers, alle gevallenen uit de 2de W.O. te herdenken, te eren en te rouwen om hen.
We mogen deze slachtoffers nooit vergeten. Nooit meer mag er een oorlog als deze plaatshebben. Nooit meer.
Da's de boodschap die steevast gepaard gaat in de dagen voorafgaand aan de 4 mei herdenking.
Ondertussen voert men de ene oorlog na de andere oorlog.
Nooit meer, dat zegt de regering dus al 70 jaar en toch... toch voert men keer op keer oorlog (mee). Onder het mom van.
Om aan de macht te blijven(Indonesië). Onder het mom van Vredesmissies. Onder het mom van redder in nood. Onder het mom van terrorismebestrijding.
Als oorlog uitbreekt zijn de diplomaten hun doel voorbij geschoten.
En als een herdenking van oorlogsslachtoffers tussen '40 – '45 uitgebreid wordt naar alle oorlogsslachtoffers die daarna gemaakt zijn, dan schiet een herdenking het doel voorbij.
Elk jaar duiken verschillende discussies op over deze Nationale herdenking.
Men vindt het nodig om jongeren mee te nemen in deze herdenking.
Men vindt dat alle oorlogsslachtoffers vanaf de 2de W.O. moeten worden meegenomen in de herdenking.
Men vindt de herdenking onzinnig geworden.
Nationale, met de nadruk op nationale, dodenherdenking gaat over de doden die gevallen zijn onder het Nederlandse volk. Overgrootouders, grootouders, broers, zussen, vaders en moeders en kinderen die het leven lieten in een zinloze oorlog die ontstond omdat diplomaten gefaald hebben in hun taak. Omdat men niet naar andere oplossingen gezocht heeft. Omdat agressie de toon gezet heeft. Omdat er achterbakse politieke belangen speelden.
Dat zijn de kernwaarden waarom zovelen over de gehele wereld in oorlogsomstandigheden leven. Welke precieze oorzaken en gevolgen er ook spelen, uiteindelijk komt het neer op het falen van diplomaten.
De Nederlanders hebben geleden onder deze oorlog.
Zoals mijn Oma in angst leefde tijdens die jaren, zo ook mijn buurvrouw waarvoor ik gisteren bij haar uitvaart was. Ook zij verwerkte deze jaren gedurende haar verdere levensloop niet of niet naar behoren. Zij was een kind van 10 toen de oorlog uitbrak. Op 89 jarige leeftijd is zij gestorven met nog steeds angsten en een conflictschuwe levenshouding met als gevolg dat geen enkel conflict ooit tot oplossing gekomen is in haar levensloop.
Zo heb ik diverse mensen leren kennen tijdens mijn levensloop die onverwerkte emoties hebben overgehouden aan die tijd.
De generatie die deze oorlog aan den lijve ondervonden heeft is uitstervende.
Doch, zonder dat men zich dit beseft, zijn de opvolgende generaties belast met de emotionele uitwerking ervan en bij gevolg een verstoorde emotionele ontwikkeling waardoor een verstoorde rationele ontwikkeling welke tot kortzichtigheid leidt.
En de kortzichtigheid in een gesprek op twitter over deze Nationale herdenking, raakte me.
Alsof deze herdenking betrekking heeft op de hele wereld en alle slachtoffers die in de verschillende oorlogen vallen.
Alsof we onze eigen doden niet in ere mogen houden. Alsof we de compassie voor hen moeten delen met alle andere partijen en oorlogsslachtoffers. Alsof onze compassie niet enkel voor onze eigen volksgenoten mag bestaan.
Deze herdenking is een nationale herdenking. Onze doden eren wij op die dag vanaf 4 mei 1946, dat is voor mij nooit anders geweest. Om onze doden rouwen wij op die dag. En ik, ik rouw ook om de uitwerking van die oorlog op de nakomende generaties.
In 1961 maakte men van deze dag een dag van oneer vanuit een onrechtschapen denkwijze. Vanuit een vals gevoel van schuld. En daar zijn Nederlanders heel goed in, het aannemen van een vals gevoel van schuld.
Zoals Nederlanders ook heel goed zijn in het voeren van valse compassie als gevolg van die valse schuldgevoelens.
Onze werkelijke schande zit 'm in het toegeven aan de toevoegingen.
Wij, Nederlanders, hoeven niet de hele wereld op onze schouders te nemen. Wij mogen best heel dicht bij eigen volk blijven waar het het herdenken van onze strijders, onze doden en onze slachtoffers betreft. Wij mogen rouwen om onze landgenoten uit de 2de W.O. Zonder schuldgevoel voor navolgende oorlogen. Zonder schaamte dat wij rouwen om onze verliezen.
Is dat kortzichtig?
Ik denk dat ik genoeg rouw om andere volkeren die in oorlog leven. Maar dat kan zo'n huppelkutje op twitter niet weten.
En eerlijk, ik wil best een dag uittrekken om alle zinloze doden, door zinloze oorlogen te herdenken, maar niet op 4 mei. 4 mei is voor onze gevallenen, voor onze slachtoffers waarvan er nog steeds een aantal in onze maatschappij achter een rollator lopen.
4 mei is voor onze kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en hun nageslacht, zodat zij enig besef houden/krijgen van de gevolgen van deze oorlog.
Gelukkig mogen we dan wel onbezorgd 5 mei vieren als onze Nationale bevrijding zonder dat we daarbij de hele wereld tekort doen.
Peace, love and Understanding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten