De seksueel misbruikte staat er alleen voor.

31 juli 2019

(ongeredigeerd; gewoon omdat ik daarin geen zin heb en als er dus taalfouten in staan dan kunnen de mensen die zich daaraan ergeren leren omgaan met die ergernis.)




Verhalen aanhoren in de rechtbank van seksueel misbruikte mensen geeft je geen inzicht in de kern van de opgelopen problematiek van een slachtoffer.
De meeste slachtoffers van seksueel misbruik komen zelf niet eens tot de kern van de veroorzaakte problemen al werken ze er nog zo hard voor.
Als seksueel misbruikt mens ga ik door het leven in de wetenschap dat de dader op meer begrip en inzicht mag reken dan mij als slachtoffer gegund wordt.
En ik heb het vermoeden dat ik niet het enige slachtoffer ben die tot deze conclusie heeft moeten komen.

“Leg het naast je neer Linda”.
“Joh, blijf toch niet zo in het verleden hangen Linda”.
“Jezus Linda! Stap eens uit die slachtofferrol”.
Dit zijn de opmerkingen die een seksueel misbruikte bij regelmaat krijgt als zij het onderwerp aansnijdt.
Veel emoties zijn onbekend en ongereguleerd bij een seksueel misbruikte. Zodra die emoties naar buiten treden rekent men je daarop af.
“Doe eens rustig”.
“Schreeuw niet zo” als je je stem verheft.
En natuurlijk het bekende “als je zo doet praat ik niet meer met je”.

Triggers, de mijne zijn onrecht en onbeschoftheid.
Dat zegt iets over mijn karakter. Mijn terechtwijzingen zeggen iets over de grenzen waarover men heengegaan is. Da's natuurlijk nooit waar want iedereen maakt zelf wel uit wat met zegt en hoe men doet.
Lange tijd heb ik ontvangen minachting met volwaardige minachting teruggelegd bij de zender ervan.
Inmiddels begrijp ik dat het gros van mijn medemens in onwetendheid is van de gevolgen van seksueel misbruik. Ja, men keurt het in alle toonaarden af. En zo hoort dat ook.
Maar die boosheid die mensen tot uitdrukking brengen in mijn bijzijn was/is opnieuw aandacht voor de pedo en niet voor het slachtoffer.
Dit is geen verwijt maar een vaststelling van de effecten.
Het gevoel erkenning te krijgen heb ik zelden geproefd.

Al het goede in mijn leven komt mondjes maat. Een klein dingetje hier en een beetje van dat daar. Maar uiteindelijk is tot nu toe elk contact verbroken omdat ik niet reageer of doe of denk zoals andere dat “normaal” vinden. En je moet wel vooral jezelf kunnen zijn.
Daarnaast komen veel door mij gewenste contacten niet eens tot stand omdat mijn medemens al bij voorbaat afhoudt. Ik begrijp inmiddels dat dit te maken heeft met hun eigen traumatische ervaringen die dan wel weer minder traumatisch zijn dan op jonge leeftijd een seksueel misbruiker over je heen krijgen Echter doet dit niets af aan het sociaal isolement waarin ik verkeer.

De laatste jaren denk ik bij regelmaat dat ik nooit een langdurige vriendschap zal kunnen opbouwen. Ik moet daarvoor veel te veel buigen naar de zin van die “vrienden”.
Lang geleden heb ik besloten om mijn eigen zelfontwikkeling ter hand te nemen.
Met de psychisch hulpverleners kwam ik geen stap verder.
Het was van de ene dwang methode en manipulatieve methode naar de andere lopen. En dat was nu net waardoor ik in de greep van een seksueel misbruiker gezeten had, jaren lang.
Ik besloot mijn eigen weg te volgen. Ik besloot mijn persoonlijjkheid naar mijn maatstaven op te bouwen. En ik kwam erachter hoe triest het is gesteld met de normen en waarden die binnen onze maatschappij gevoerd worden.
De hoeveelheid karaktertrekken die ik nooit heb leren kennen kwam ik in de loop van mijn leven tegen.
De eigenwaarde die nooit heeft kunnen vormen, vormde zich in het verloop van dat proces.
De kennis die ik nooit opgedaan had, ben ik nog steeds aan het opdoen.
En de IQ test die ik jaren geleden deed gaf mij inzicht in mijn mogelijkheden, nadat ik jarenlang voor dom uitgemaakt was.

In het verloop van mijn zelfontwikkeling heb ik volledig open kaart gespeeld met mijn medemens. Het mocht niet op begrip stuiten laat staan dat opbouwende vriendschappen het gevolg was.
Want oordelen over een ander is niet toegestaan tenzij die ander de oordeler is.
In de regel geldt hetzelfde voor kritiek uiten, dat kan alleen als het tot mij gericht is.
En ik moet zeggen dat er vast uitzonderingen zijn op deze regels, anders krijg ik weer te horen dat ik generaliseer en dat er heus wel mensen zijn die bla bla bla.
Laten we wel wezen, ik ben 20 jaar bezig in het verwerkingsproces en mijn persoonlijkheidsopbouw en als die mensen werkelijk zouden bestaan, zou je toch denken dat ik die intussen wel eens tegengekomen zou zijn, denk je ook niet?

Wat ik mijn hele leven al automatisch doe is mijn gedrag en denken vergelijken met andersmans gedrag en denken.
En ik besloot om het goede dat anderen in mijn leven brachten over te nemen en te behouden en het slechte te laten bij de zender.
Helaas is dat niet helemaal gelukt.
Onredelijke mensen, zoals hierboven al aangegeven met hun “adviezen”, zetten mijn zelfverdediging in werking en de invloed van een hardvochtig persoon in mijn jeugd, komt dan gelijk tot uitdrukking. Zonder enig medeleven, aangezien ik daarop ook niet hoef te rekenen, breng ik onder woorden hoe ik denk over het gedrag dat mij tot bewustzijn komt.
Natuurlijk ben ik dan schuldig en/of onredelijk.
Hoewel men rekening houdt met het verleden van een dader is het verleden van een slachtoffer niet in gedachte genomen door verreweg de meeste mensen. Zij oordelen liever dat een seksueel misbruikte gewoonweg gestoord is. En dank je wel voor je begrip.
Natuurlijk moet ik rekening houden met de emoties van andere mensen. Want andere mensen hebben ook zoveel begrip voor de mijne. Daarom is er sprake van wederzijds begrip en ontstaan er hechte vriendschappen.
O, wacht.... nee, dat is dus niet wat er in contacten met mijn medemens gaande is.
Ja, dat zou nu wel ideaal zijn.
Dat zou betekenen dat ik, samen met mijn medemens, die emoties die spelen beter in kaart kan brengen en door het begrip dat er ontstaat verder kan bouwen aan mijn eigen persoonlijkheid.

Waar Justitie naar op zoek is in hun bewijslast is feitelijk aantoonbaar bewijs. Dus foto's, soeveniers, getuigenverklaringen, lichamelijke schade en alles wat feitelijk niet van belang is.
Een goede pedofiel/-seksueel manipuleert namelijk. Dat is ook gelijk de reden waarom slachtoffers van die gasten heel laat dot inzicht komen dat zij slachtoffer gemaakt zijn van een seksueel misbruiker. Bij een verkrachting is het het slachtoffer gelijk duidelijk dat iemand over alle grenzen heendenderd en met emoties die gelijk tot het bewustzijn worden gebracht omdat duidelijk is dat hier iets gaande is dat tegen de eigen wil is.
Dat is met seksueel slachtoffers niet altijd het geval.
Wellicht zelfs in veel gevallen.
Wanneer er geen tastbare bewijslast is dan oordeelt men rustig dat de seksueel misbruikte mens gelogen heeft.
Niet alles is te bewijzen met feitelijke bewijslast heren.
Dit is in de gezichten van vele slachtoffers een klap in het gezicht. Men had me net zo goed een mes in de rug kunnen steken.
Tevens draagt het in het geheel niet bij aan de verwerking van deze ervaringen. Het is trauma op trauma en justitie en rechters werken hieraan gewoon mee.
Dat maakt hen in mijn ogen medeplichtig.
Uit mijn “slachtofferrol” stappen blijkt niet zo gemakkelijk wanneer je medemens je steeds opnieuw tot slachtoffer maakt.

Bedenk dat een seksueel misbruikte die, zoals ik, door de dader van iedereen vervreemd is, geen gereedschap meegekregen heeft om in de omgang met anderen de contacten in goede banen te leiden.
Ik heb vele jaren verspilt met het opbrengen van begrip voor de dader.
Ik heb hem met verve verdedigd.
Ik heb vele jaren verspild met begrip op te brengen voor de onwetendheid van mijn medemens in de omgang met mij.
De mens die liegt raakt een trigger.
De mens die zichzelf verloochend en dat ontkent, raakt een trigger.,
De mens die afdwingt, chanteert, emotioneel manipuleert, aanneemt en/of veroordeeld, raakt triggers.
In niet mis te verstane woorden, hoewel er velen zijn die dat nog weten mis te verstaan, laat ik weten hoe ik erover denk.
Daarmee maak ik geen vrienden.
Nu mis ik daaraan niets. Want deze mensen zijn dodelijk vermoeiend en zwaar beledigend.
Toch is de mens die deze gedragingen vertoond in de meerderheid.

Stel eens vragen i.p.v. oordeel te vellen.
Stel eens vragen om tot inzicht te komen, wellicht een beetje begrip opbrengend voor de slachtoffers van seksueel misbruik.
Want het geweld dat mij aangedaan is, is van psychisch emotionele aard, niet zozeer lichamelijk. Dat kwam later pas. Toen de maatschappij mijn onderzoeksgebied werd.
Machtsmisbruik is schering en inslag in onze maatschappij. Dat is wat ik ontdekt heb.
Schering en inslag. Niet incidenteel dus.
Zou mijn levensloop een andere geweest zijn dan zou ik terughoudend in het leven staan met de gedachte dat iedereen vanzelf z'n gram te verwerken krijgt.
Mijn levensloop is een andere. De strijd voor rechtvaardigheid.
Niet in de rechtbank want daar is geen recht te halen voor slachtoffers van seksueel misbruik.
Laat staan dat het politieonderzoek leidt tot erkenning.
Een rechtvaardig mens is een mens dat waarheidsgetrouw in het leven staat.
Een rechtvaardig mens oordeelt voornamelijk hard over eigen tekortkomingen en niet over die van anderen.
Een rechtvaardig mens leert van eigen fouten en incasseert aanwijzingen dat men onlogisch denkt of een fout begaan heeft.
Onrechtvaardige mensen wijzen alleen anderen op hun fouten. Veroordelen anderen om de gemaakte fouten. Weigeren hun eigen fouten te erkennen. Zulke mensen noemen we in de volksmond inmiddels narcisten.

De leiders in deze wereld maken gebruik van manipulaties om angst en haat te kweken.
De leiders in deze wereld maken ook gebruik van Freudiaanse psychologie dat mensen naar narcisme leidt. Freudiaanse psychologie heeft als leergang blokkades opbouwen.
Daarin is geen zelfontwikkeling te volbrengen, laat staan dat men daarmee tot zelferkenning komt.
Door al die opgeworpen blokkades is het voor mij onmogelijk mijn emoties in de contacten met anderen uit te balanceren.
Dat stroomlijnen van mijn emoties gaat tijd kosten.
Niet dat ik de kans krijg in de omgang met mijn medemens die tijd te nemen.
Want “als jij zo doet ga ik niet met jou om”. Het hele probleem was al dat omdat men niet met mij omgegaan is “ik zo doe”.
Het blijft een kwestie van actie reactie.
En ik besef me dat teveel mensen zichzelf hoog verheven voelen.
En natuurlijk zijn de meestse mensen in intelligentie en sociale vaardigheden superieur aan mij. Zeker mannen. Mannen die in de regel zwaar geblokkeerd zijn omdat zij man moeten zijn en geen “zachte” emotionele stromingen “mogen” toelaten. Want dan zijn het watjes.
Wat me brengt bij mijn inzicht krijgen in de bdsm.
In mijn zoektocht naar een man, zo'n echt man. Die weliswaar dominant is maar wel in alle redelijkheid. Die zijn eigen persoonlijkheid tot ontwikkeling gebracht heeft en emotioneel een breed draagvlak heeft. Die daardoor krachtig in het leven staat en waarvan vrouwen vinden dat hij een goede echtgenoot en vader zal zijn. Een gebalanceerde man dus.
Wat kom ik tegen; passief agressief, sadistisch, macho's, watjes.
En allen even onredelijk alleen op verschillende manieren.
Ergens is er in de persoonlijkheidsontwikkeling van de mensheid iets verkeerd gegaan.
Die zoektocht naar DE man van mijn voorkeur heb ik maar opgegeven.
Na 30 jaar zoeken vond ik het genoeg.

“Ja maar Linda, iedereen heeft wel wat”.
Duh! Ik heb ook e.e.a. op te lossen. De oplossingen die men aandraagt passen mij alleen niet. En de kritische noten die ik uitgeef neemt men niet ter harte, waarmee men luid en duidelijk aangeeft niet met zelfontwikkeling bezig te zijn.
Feitelijk komt het er altijd op neer dat ik moet buigen voor anderen.
En ik vertik het om te buigen voor de onrechtschapenen.
“Linda, jij wilt gewoon niet geholpen worden!”.
Da's nu nog eens een goede psychisch hulpverlener. Het zal niet in hun hoofd opkomen dat de hulp die zij bieden gewoon niet op mijn persoon is afgestemd en dus een foute vorm van hulpverlening is.
Terwijl ik daar het kantoor uitliep riep ik dan ook “Tuurlijk ligt het aan mij, het zal eens aan de ander liggen”.
Zelfs die opmerking heeft de zogenaamde deskundige niet aan het twijfelen gebracht of de therapie misschien niet de juiste was.
Het was de laatste therpeut die ik om hulp gevraagd heb.
Ik ben zelf maar in de psychologie gedoken.
In de boeken kwam ik de ene na de andere fout tegen.
Uiteindelijk las ik de biografie van Jung en alle kwartjes begonnen op hun plek te vallen.
Freud is Fraude. Fraude plegen met andermans persoonlijkheidsvorming.
Freudiaanse psychologen en psychiaters kunnen daarom rekenen op mijn afwijzing van hun “kennis”.
Waar slachtoffers gediagnostiseerd worden in veroordeling van hun ontwikkeling daar mogen daders rekenen op begrip voor de gebreken in hun ontwikkeling.
Slachtoffers krijgen in de regel de stempels stoornis (gestoord) en daders die van ziekte (pathie)
Ergens begaan deze mensen een hele grote fout. Zij mogen uitzoeken waar precies want mijn inzichten hebben niet hun goedkeuring. Die zijn niet wetenschappelijk, of liever, gaan tegen elk wetenschappelijk onderzoek in waarvan men heilig overtuigd is dat daarin de juiste conclusies getrokken zijn.

Toen ik Jung's bio las, en de kwartjes op hun plaats begonnen te vallen, begreep ik ook dat ik zelf mijn eigen therapie al jaren ter hand genomen had. Ik had het alleen afgestemd op de verkeerde uitgangspunten.
Ik dacht dat ik anderen niet begreep.
En ik heb lange tijd gedacht dat ik mezelf moest gaan aanpassen aan deze verknipte mensheid.
Transgenders.
Pedo's die meer begrip krijgen dan waarop de slachtoffers mogen rekenen die zij maken.
Onverenigbare culturen met elkaar proberen te verenigen.
Discriminatie van de inheemse bevolking.
Het gebrek aan saamhorigheid dat men tot stand gebracht heeft onder de inheemse bevolking.
En nu lijkt het er ook nog op dat men de pedo's in het zonnetje wil gaan zetten en ze erkenning geven. Erkenning waarop hun slachtoffers niet hoeven rekenen.
Onze maatschappij zit zo schofterig in elkaar dat ik er letterlijk misselijk van wordt.
En sociale correctie zet men in om al deze zaken te promoten.
De methoden die daartoe worden gebruikt zijn o.a. emotionele chantage.
Bv. met orgaandonorschap. “Je gunt een ander toch het leven wel?”.
Niet ten koste van het mijne.
En ik bouw liever een natuurlijk immuunsysteem dan een kunstmatige die elke keer een boost moet krijgen. Voordeel is dat ik in een tijd geboren werd waar vaccins nog niet zo'n ding waren. Nu is er vaccinhysterie, klimaathysterie, racistenhysterie etc.
In mijn ogen zijn transgenders de ultieme vertolking van zelfverloochening. Net als alle andere hysterische geslachtsontkenningen.

Dus wie noemt mij gestoord? De gestoorden die in deze wereld ronddolen zonder toegang tot de eigen ziel? Zonder erkenning van de emoties die zij niet wensen te ervaren? Zonder zelferkenning?
Dit zijn de types die mij gestoord noemen.
Wat ik zie wie ze kunnen worden.
En ik zie wat ze neerzetten.
Hoe vertrouw je een leugenaar?
Hoe een zelfverloochenaar te vertrouwen?
Hoe te vertrouwen dat de manipulator daadwerkelijk voor jouw welzijn waakt?
En hoeveel kennis hebben mensen eigenlijk die vanuit aannames en vooroordelen in het leven staan?
En hoeveel mensen doen aan hoor/wederhoor?
En hoe neutraal staan zij die hoor/wederhoor doen eigenlijk in hun wederhoor?

Wederhoor, ja daar doet een heekl groot deel van de Nederlandse bevolking helemaal niet aan. En als wel is dat meestal om iemand te framen.
Zie Baudet en Wilders die bij voortduring te maken krijgen met deze uitdraging van “goed fatsoen”.
En beide heren zullen zo hun tekortkomingen hebben, net als de VVD-ers waarvan het ene schadaal na het andere schandaal tot het publieke bewustzijn wordt gebracht.
Het kan dus nooit zo zijn dat deze partij de meeste volksstemmen gekregen heeft.
Want ondanks dat het volk gestoord is, zijn ze niet gek waar het andersmans fouten betreft.
Sterker, de meeste mensen zien eerder de splinter in het oog van hun medemens dan de balk die het zicht op hun eigen fouten/gebreken ontneemt.
Dus al die balken die in de ogen van de VVD-ers zitten zijn echt wel opgemerkt door de bevolking.
Maar als die verkiezingsfraude had geen invloed op de uitslag, zo wist de kiesraad ons te vertellen.
Waarmee men het volk duidelijk liet weten dat de democratie eerder een demoncratie is.
Dus wat is er allemaal mis in onze maatschappij?
Als je het antwoord op deze vraag nog niet uit dit stuk gelezen hebt, dan heb ik geen goede hoop dat Nederland en Nederlanders ooit nog zullen terugkeren naar zelfbewustzijn, zelfontwikkeling, zelferkenning en zelfcorrectie. Waarmee ook de hoop vervliegt dat sociale correctie weer naar eer en geweten zal gaan verlopen.


Peace, love and Understanding.