Traumaverwerking

3 juli 2019


Ik heb het meest schrijnende verhaal zitten lezen de afgelopen 2 dagen dat ik ooit ben tegen gekomen. En het zette me aan het denken over mijn eigen traumaverwerking.
Keer op keer valt het me op dat de psychisch hulpverleners niet in staat zijn om te helpen bij dat prores.
De behandelingen zijn er steeds op gericht om je in deze maatschappij staande te kunnen houden, men helpt bij het opbouwen van blokkades. Nagelaten wordt dus om de trauma's te doorlopen en elk detail uit de ervaringen inzichtelijk te krijgen en de lering die erin verscholen zit, tot bewustzijn te laten komen en eigen te maken.
Bij mij hoeft, bijvoorbeeld, nu niemand meer aan te komen met een autoritaire houding.
Bij mij slaan alle alarmbellen aan wanneer iemand tegen mij zegt: hey, trigger haar niet want ik wil wel m'n € 10.000 terug.
Het is trouwens onvermijdelijk dat herinneringen boven komen drijven, gedrag ineens terugvalt of de zelfverdedigingsstand wordt ingezet in het leven van getraumatiseerde mensen. Dat overkomt mij zelfs nog bij regelmaat en ik ben al aardig in mijn traumaverwerking op weg.
Omzichtig is geen mens ooit met mij om gegaan.
De Nederlandse maatschappij stroomt niet over van liefde.
En dat is niet bij allen vanuit kwaadaardige intenties.
Mensen worden massaal misleidt.
En dus ook binnen de psychische hulpverlening is er begeleiding door misleide mensen.

Leer de mens kennen.
Leer jezelf kennen.
Niet gezegd dat wat mijn medemens doet, ook mijn makke is.
Niet gezegd dat mijn vaardigheden in het geheel zijn opgebouwd.
Ik duld geen valse begeleiding.
Mijn karakter is heel irritant, het kan maar 1 kant op en dat is die van een rechtschapen levenshouding.
Aangezien ik geen behoefte heb aan het ervaren van schuld en schaamte, overweeg ik elke keer weer welk pad me leidt naar waarheidsgetrouw en rechtschapen.
Voor anderen is dat de reden om uitroepen te doen als “het zal ook nooit aan jou liggen he”. Klopt, het ligt zelden aan mij als iemand overgaat tot zo'n uitroep.
Alleen mensen die het eigen gelijk per se willen behalen doen dergelijke uitroepen namelijk.
Juist door dit soort uitroepen heb ik mezelf leren kennen.
Ik heb ze allemaal op mezelf betrokken, ik heb getwijfeld aan mijn eigen inzichten en steeds opnieuw kwam ik erachter dat het hun projectie was. Nu doe ik niet eens meer de moeite om hun projecties op mezelf te betrekken.

Het is goed wanneer iemand getriggerd wordt.
Dat is gewoon goed.
Daarmee kun je namelijk aan traumaverwerking gaan doen.
Daarmee kun je aan rouwverwerking doen.
Daarmee kun je aan je persoonlijkheidsopbouw doen.
Het is goed dus.
Het is niet voor niets dat herinneringen opdoemen.
Bij de meeste mensen uit de diepste krochten van hun ziel.
Anderen lopen er bij voortduring mee rond niet wetende wat ze ermee aanmoeten.
Binnen de psychische hulpverlening probeert men te helpen door blokkades aan te leggen.
En dat heeft dan als resultaat dat men mee kan in de maatschappij. Tenminste, tijdelijk.
Tijdelijk omdat er uiteindelijk ziekte ontstaat.
Feitelijk heb ik de psychische hulpverlening als nutteloos ervaren.
En ik besef me dat veel mensen er “baat bij hebben”.
Ik trek dat in twijfel en ik zal er nooit vertrouwen in hebben omdat ik zie wat het resultaat is van die hulp.
Blokkades.
Blokkades tasten de contacten met jezelf en alle anderen aan.
Het leidt ook tot een vals zelfbeeld.
Vandaar de epidemische omvang van de narcistische kenmerken die valt waar te nemen in de maatschappij.

De mens heeft lichamelijke zintuigen en psychische zintuigen.
Beiden activeren emoties.
Beiden activeren herinneringen.
Beiden zetten geconditioneerd gedrag in gang.
De psychische zintuigen bestaan uit voelen, horen en zien.
Uit overlevingsoverwegingen worden de psychische zintuigen soms uitgeschakeld, allen, 1 of 2.
Wanneer een beeldenstroom opdoemt aan het bewustzijn van zaken die al geweest zijn, kan het handig zijn die beelden van een afstandje te bekijken. Deze beelden bekijken alsof iemand anders het meegemaakt heeft, kan helpen bij het onder ogen komen van deze beeldenstorm. Voor de één is dat gemakkelijker dan voor de ander.
Hier kunnen vormen van meditatie behulpzaam zijn voordat je start met het bewust ophalen van herinneringen.
Verzeker jezelf ervan dat je in een veilige omgeving bent.
Herinner jezelf eraan dat je in een veilige omgeving bent.
Ja, ik weet dat je je niet veilig voelt. Kijk om je heen, voel je omgeving. Sta even in het hier en nu. Ben je hier en nu?
Ok.
Houd jezelf hier zo lang als je kan. Hier en nu.
Maak maar een bak thee/.koffie. Pak een glas water. Voel je lichaam. Voel wat je handen aanraken. Ervaar de grond onder je voeten. Hier en nu blijven. Zorg dat je hier en nu blijft.
Pas als jij eraan toe bent om de herinnering als derde te bekijken, dan laat je de herinneringen vrij.
Ondertussen scan je de emoties die je voelt. Inventariseer ze. Beschrijf ze als dat lukt, anders houd je ze in gedachten. Bewust beleven van het herbeleven, zonder in paniek te geraken. Als je in paniek geraakt ga je terug naar het hier en nu.
Schrijf op of neem op wat je denkt over die ervaringen.
Ontdek welke onvermogens/gebrekkige vaardigheden ten grondslag liggen aan het trauma. Namelijk; je had het trauma niet opgelopen als je vaardig geweest was in de verwerking van of het voorkomen van het trauma. Actie → reactie.
Bijvoorbeeld; iemand staat vol passieve agressie tegenover je en je verwacht elk moment dat die persoon zijn zelfbeheersing verliest. Bedenk je dan je mogelijkheden al, dan is de kans groot dat het trauma voorkomen wordt door je handelen.

Elke emotie die geactiveerd is tijdens het oplopen van de trauma's zegt iets over de “dader” en het zegt iets over de “ontvanger”.
Elke nieuwe omgang kan voor triggers zorgen en uitspraken als “je bent net als “de traumaverstrekker”!” kunnen aan je lippen ontsnappen.
Het antwoord daarop is dan steevast dat zij die persoon niet zijn.
Dat is waar. Zij zijn een ander persoon met dezelfde kenmerken die ook de traumaverstrekker had. Dat is namelijk 1 van de redenen waarom herinneringen getriggerd worden. Iemand gedraagt zich dan op dusdanige wijze dat het trauma weer net zo levendig opdoemt als de eerste keer dat je het trauma ontving.
Een andere reden voor triggering is dat iemand een verhaal vertelt dat overeenkomsten vertoond met het eigen verhaal.
En natuurlijk brengen vragen over de trauma's ook triggers naar voren.
Een andere reden dat triggers naar voren komen zijn reacties van je medemens op je verhaal.
De emotionele verwerking en het opbouwen van niet eerder opgebouwde vaardigheden zorgen er uiteindelijk voor dat het punt bereikt wordt dat nieuwe ervaringen niet meer leiden tot uitbreiding van het trauma.
Dat gaat enkele jaren tijd kosten. Een hoop emotionele woeste zeeën zullen de symptomen eerst doen verergeren, later, wanneer de emoties steeds meer eigen gemaakt worden, er inzicht en begrip ontstaat en vaardigheden gebouwd worden, zullen ze afnemen. Zo leer je eerst omgaan met het trauma om later op te merken dat je al een paar dagen niet verstoord geraakt bent door de traumatische ervaringen. Je hebt dan geleerd om emotie en ratio met elkaar in evenwicht te brengen.
Karakter speelt hierin een grote rol. Voor mij was de Chinese Astrologie erg behulpzaam om mijn karaktertrekken stuk voor stuk te herkennen. Het zijn persoonlijkheidsbeschrijvingen, niets meer of minder. Dat geldt trouwens ook voor de Westerse Astrologie.
Elke keuze die je zelf maakt, leidt uiteindelijk tot het opbouwen van vaardigheden.
Het leidt ertoe dat de eigen grenzen worden herkent en na enig oefenen ook worden bewaakt. Mensen die niet luisteren naar de grens die aangegeven wordt staan zonder enige eerbied tot je. Die laat je dan waar ze zijn. Geen moeite voor doen.
Er zijn ook mensen die valse terughoudendheid hebben.
In gesprekken geven zij keer op keer aan dat ze “niet willen dat”, of “sorry maar” en dergelijke strekkingen, elke opmerking om jou ervan te overtuigen dat zij niet de bedoeling hebben jouw emoties te roeren. Keer op keer merk ik dat ik me erger aan dergelijke valse terughoudendheid.
Het is de nieuwste les die ik leer op m'n ouwe dag.
Eerder dacht ik steeds dat dit voortvloeiende was uit alle kritiek die men ontvangen heeft. Nu begin ik daaraan te twijfelen. Ik begin te denken dat het gewoon manipulatief is. Wellicht is dat persoonsgebonden. Neemt niet weg dat het valse terughoudendheid is, of het nu het één of het ander is of in het geheel een andere oorsprong heeft.
De basis van het leven is de emotionele stroming. Daarom draait elk dierlijk leven. Het is dus onmogelijk om in de omgang met elkaar niet elkaars emoties te raken. En hoe hard mijn volgende uitspraak ook klinkt, het is feit. Ieder is verantwoordelijk voor de eigen emoties zoals ieder verantwoordelijk is voor het eigen handelen/spreken.
Dit doet me denken aan artikel 5 WVW '94 welke ook in de persoonlijke omgang een mooie lijdraad is, vind ik tenminste: “Het is een ieder verboden zich zodanig te gedragen dat gevaar op de weg wordt veroorzaakt of kan worden veroorzaakt of dat het verkeer op de weg wordt gehinderd of kan worden gehinderd.”
Dit artikel zegt niets meer dan “als je weet of kan weten dat je gedrag hinder of schade aan een ander zal toebrengen, dan dien je jezelf van dat gedrag te onthouden”.
Niet dat onze overheid zich houdt aan dit artikel, maar het gaat hier om de intentie.
Triggers in stand helpen houden is hinder en schade in stand helpen houden. Ik ben daar dus tegen.
Dus krijg ik te horen dat ik iemands triggers geraakt heb en mijn woorden komen spontaan uit m'n mond rollen “Goed zo!”, dan is dit dus omdat triggers ervoor zijn om iets anders mee te doen dan ze weg te stoppen, te negeren, uit de weg te gaan of te blokkeren.
En het boeit mij dan in het geheel niet of iemand nog € 10.000 moet terug ontvangen en dat vertraging oploopt of op afstel uitloopt. Prioriteiten!
Onze maatschappij is een trauma based society.
Niemand is dan ook uitgezonderd van schade of schande.
Zij die dit ontkennen, en die zullen er ongetwijfeld zijn, daarvoor heb ik maar 1 boodschap; ga eens op zoek naar je authenticiteit.
Zovelen draaien slaafs mee in een maatschappij waarin je tijd ingedeeld wordt door anderen.
8 uur werken.
Reistijd.
Toestemming vragen om vrij te zijn.
En men noemt dit vrijheid.
Ieders ritme is afgestemd op wat bedrijven verwachten/eisen.
Kun je kiezen om niet te werken?
In de regel niet aangezien alles in deze maatschappij is gebaseerd op economie en dus geld.
Kan het anders? Ja.
Het kan heel anders.
Om het anders te gaan doen zal er erkenning moeten komen van de trauma's die men door deze maatschappelijke constructie opgelopen heeft.
Om tot het eigen authentieke zelf te komen zullen allen onverbloemd en zonder terughoudendheid tot erkenning van eigen doen en laten moeten komen. Of dit nu “goed” voelt of dat het nu “klote” voelt doet niet ter zake. Heb je je schuldig gemaakt aan iets, dan is schuld erkennen de weg naar veranderend gedrag.
Ben je nalatig geweest, dan is verantwoordelijkheid nemen de weg naar veranderend gedrag.
Heb je iemand een trauma aangedaan? Dan is dat erkennen de eerste stap om de eigen mentaliteit te erkennen. Ben je er blij mee dan blijf je doen wat je doet totdat je de verkeerde tegenkomt. En ben je er toch niet blij mee dan is veranderend gedrag een eigen keuze.
Zij die de trauma's opgelopen hebben dienen deze te doorlopen totdat de herinneringen niet meer zo op de voorgrond treden.

Wat ik ontwikkelt heb is zelfkennis en mensenkennis.
Perfectionisme is een leuk streven maar verwacht nooit het te behalen. Verwacht zeker niet van anderen dat zij eenzelfde streven hebben.
Plofvisjes, dat zijn dus die mensen die de arrogantie hebben te denken dat zij beschikking hebben over jouw doen en laten, die niet terecht te wijzen zijn, die laat je los en je loopt door.
Zo heb ik velen in mijn kielzog gelaten.
Enerzijds door mijn eigen onkunde, anderzijds door de vele aan narcisme grenzende houdingen.
Zo ben ik van de ene in de andere verbazing gevallen hoe mensen hun eigen onfatsoenlijke/schadelijke gedrag rechtvaardigen en zelfs de ander verwijten maken dat zij tot het gedrag overgegaan zijn. Om je baan te behouden moet je zeker geen klokkenluider worden, dus de meeste mensen maken zich schuldig aan schadelijk handelen alleen al omdat ze hun baan willen behouden. Dat noem ik dan geen ruggengraat hebben.
Wat ik vreselijk schadelijk handelen van mensen vind is het volgende:
Mensen die bv. honden pesten en de hond verweert zich. Da's het eerste onrecht dat de hond aangedaan wordt. Het 2de onrecht is dat het dier afgemaakt wordt. Zullen we dat eens omdraaien, laten we die mens die mishandeld eens afmaken.
En dat kan dan ineens niet.
Waarom niet? Om alle drogredenen die men nu in gedachten heeft bij het lezen van deze gedachtegang.
In mijn ervaring is het gemakkelijker een hond te rehabiliteren dan een mens toestaat gerehabiliteerd te worden. Denk er eens op je gemak over na.

Afsluitende: Als psychisch hulpverleners met deze gedachtegang aan de haal willen gaan raad ik ze aan eerst hun eigen trauma's te verwerken. En denk niet dat deze niet bestaan in eigen leven. Deze maatschappij is een trauma based society.
De diverse psychisch hulpverleners die ik gezien heb, hebben allemaal signalen afgegeven zelf getraumatiseerd te zijn, in meer of mindere mate wel te verstaan.
Ik kan het heel goed gebruiken wanneer de beroepsgroep met vragen komt. Inzichten zijn er, beschrijven is weer iets anders.
Deze blog kwam tot stand omdat ik me bezig gehouden heb met de zaak van Klokkenluider Yvon Brinkerink en zij al haar emoties open en bloot neergelegd heeft in haar boek.
De onmacht en de daaruit voortvloeiende woede brachten mij terug naar mijn eigen trauma verwerking. In mijn emoties is de emotie verontwaardiging duidelijk aanwezig geweest gedurende mijn levensloop. Woede barstte pas later los.
Dit is voor 't eerst dat ik meer de details heb kunnen beschrijven van mijn eigen traumaverwerking. Ik besef me tevens dat anderen mij nooit het gevoel zullen gaan geven in hun bijzijn veilig te zijn. Ook ik heb niets meer te verliezen. Ik besef me ook dat ik niets te winnen heb simpelweg omdat velen de eigen trauma's ontkennen en dus schadelijk in de omgang tot anderen staan. Hiermee trauma op trauma ladend.
Ongetwijfeld heb ik weer stappen overgeslagen, ik ben namelijk een holistisch denker.
Zij die een tunnelvisie handhaven, en dus gebrek aan brede (zelf-)kennis hebben, alsmede een gebrekkig inlevingsvermogen en verstoorde compassie zullen mij simpelweg niet kunnen volgen. Dat is oorzaak en gevolg van opgebouwde blokkades.
Ongetwijfeld zal men denken dat ik “dat verkeerd zie”, en dat is ok als dat gedacht wordt. Daarom zal het nog een generatie of 4 – 5 duren eer er een maatschappelijke verandering tot stand kan komen.

De mensheid is op weg om een Resource Based Economy te beleven waarin het leven in alle vrijheid en met “goed fatsoen” beleefd kan gaan worden.
Goed fatsoen als in “met de mentaliteit passende bij een saamhorige maatschappij”
Elk bevolkingslid zal zichzelf en elkaar moeten gaan helpen om daar te komen.
Dus:
#zelfkritiek
#zelfcorrectie
#zelferkenning
#eigenwaarde
#deprogrammeren
#herprogrammeren
#emotieErkenning
#zelfkennis
#zelfbeschikkingsrecht

Doe ermee wat je niet laten kunt. Al is dat de schrijver door het slijk halen. ;)

Peace, love and Understanding.