26
augustus 2019
Daar stond ik dan op de overloop en vroeg me af wat er eigenlijk gebeurd was. De pijnlijke vraag drong zich aan mijn bewustzijn op; “maar ouders moeten toch voor hun kinderen zorgen?” Daarop kwam de gedachte; “Later zal het je duidelijk worden”.
Terugkijkende op de eerste keer, die me helder voor de geest staat, zie ik als van bovenaf hoe zijn hand tussen mijn dijen gleed. Op zoek naar mijn clit. Hij vroeg me: “vind je dit lekker?” Ik wist het eigenlijk niet en antwoorde twijfelend bevestigend.
In de voorgaande maanden had hij mij al losgeweekt van mijn moeder en broer. Mijn stiefmoeder had mijn vader al van zijn biologische kinderen losgeweekt. En hij was de enige waaraan ik enige houvast had.
Toen hij uitgespeeld was met mijn clit drukte hij mij op het hart dat ik niets moest zeggen omdat anders het gezin uit elkaar zou vallen.
In die tijd had ik nog helemaal niet door dat het gezin allang uit elkaar gevallen was. Ik had niet door dat hij mijn vader helemaal niet was. Mijn eigen vader was al nooit aanwezig in mijn leven. “In mijn leven” is hier het sleutelbegrip.
De val waarin veel kinderen trappen is dat ze ouderen vertrouwen. Het is een natuurlijke houding van kinderen om ouderen te vertrouwen. Zonder hun ouders kunnen baby's niet groot worden. Zonder de begeleiding van ouders zullen kinderen met veel schade wijzer worden.
In sommige gezinnen, zoals het gezin waarin ik ben opgegroeid, lopen kinderen grote schade op.
Deze kinderen leren al snel dat volwassenen niet te vertrouwen zijn.
Echter duurt het bij velen jaren eer dat tot het bewustzijn doordringt.
Dat hangt zeker af van de manier waarop ze worden misleidt.
Er zit een groot verschil in bruut verkracht worden door een volwassene of gemanipuleerd worden toe te staan wat de volwassene met je uithaalt.
In het eerste geval is er lichamelijke schade en is het voel- en zichtbaar duidelijk dat je mishandeld/misbruikt bent. Angst en pijn zijn bewust beleefde gevoelens.
Wanneer een kind gemanipuleerd wordt en daarin trapt, en die kans is groot, ligt de weg voor de pedoseksueel vrij om jarenlang te kunnen genieten van zijn prooi.
Dat vrij kunnen genieten van zijn prooi wordt al helemaal gemakkelijk gemaakt door ouders die met een behoorlijke mate van desinteresse tot hun kinderen staan.
Ik verwijs naar mijn blog van gisteren.
Mijn stiefvader vertelde me ooit dat hij nieuwsgierig was of “het zou passen”.
Later, veel later kreeg ik een vriend die me vertelde dat “mannen altijd nieuwsgierig zijn of het zou passen”. Wat me dan terugbrengt naar uitspraken dat “nauw lekker is” en dergelijke opmerkingen van diverse mannen die ik in mijn leven ben tegengekomen.
Vraag je je nu af in wat voor kringen ik verkeerd heb?
Ik zal je er nog een voorbeeld van geven.
Rond m'n 13de kwam ik bij een vriendinnetje thuis. Er waren een aantal volwassenen o.a. de buurman van dat gezin die mij vroeg of ik al “haar groeide tussen mijn benen”.
De laatste tijd lees ik vaker dat er studies gedaan zijn die aangeven dat “alle mannen vanuit de kern pedofielen zijn”. Niet mijn woorden, want ik hoop toch echt dat dit uitwassen binnen de samenleving zijn.
Maar je kunt, denk ik, wel begrijpen dat het mij niet zou verbazen als werkelijk elke man een heimelijke pedofiel zou zijn.
Jarenlang heb ik niet begrepen waarom mensen allemaal zo kwaad werden als er bekend werd dat een pedofiel weer eens toegeslagen had. Het heeft jaren geduurd eer ik dat stockholmsyndroom geelimineerd had.
Het duurde ook heel lang eer ik begreep dat mijn stiefvader geen liefde voor mij had ondanks dat hij me elke dag wel 100 keer vertelde van mij te houden.
Ik ben zelfs in verwarring geweest of ik liefde en minachting door elkaar haalde. En ik denk dat dit het geval geweest is. Hoewel ik geen enkele ervaring heb met liefde voor mijn persoon en dus niet met zekerheid zeggen kan of minachting voor liefde aanzie.
Bepaalde type minachting is me geheel en al duidelijk. Veelal getoond door Marokkaantjes die iedereen haten die niet hun ideologie aanhangen. Maar dat is dan ook minachting die er duimendik bovenop ligt.
De minachting die de pedofiel/-seksueel heeft voor zijn prooi is van een ander kaliber.
Die minachting is overgoten met een sausje om de bedorven smaak te camoufleren.
De psychologen die de rapporten van McKenzie (geloof dat die idioot zo heet) hebben gelezen, moeten zich goed beseffen dat hij alles beschreven heeft vanuit het oogpunt van de dader.
En welk slachtoffer is ooit zover in zichzelf gedoken om alle schade onder ogen te komen waardoor een geheel ander inzicht verkregen kan worden t.a.v. de dader?
Mijn ervaringen met de psychische hulpverlening zijn ook niet de meest beste. Wat een oppervlakkige vraagstelling als zij hun lijsjes om een oordeel te vellen afwerken. Waarom zou je ook de moeite doen om de mens (persoonlijkheid en karakter) achter de antwoorden te leren kennen?
Dus toen ik erachter kwam met welke prutsers ik te maken had, en dat waren er meerdere dus het is niet echt incidenteel, ben ik zelf maar aan de slag gegaan.
Wat ik eerst gedaan heb is mijn herinneringen laten vloeien en al schrijvend de opkomende gedachten neerpennen. Dat deed ik eerst met pen en papier, later kreeg ik een pc en ben ik met de tekstverwerker verder gegaan.
Langzaam maar zeker kwam ik erachter dat mijn moeder geweten heeft dat mijn stiefvader seks had met haar dochter.
Tussen 2000 en 2003 kwam ik erachter dat mijn vader het al vanaf mijn 23ste wist.
Mijn verontwaardiging liep op en naarmate ik meer verontwaardigd werd, werd mijn frustratie opgebouwd. Ik zag geen uitweg, ik zag geen oplossingen.
Ik wist alleen maar dat ik moest doen waarmee ik bezig was en daarmee doorgaan.
Beschrijven, psychologie bestuderen en mensenkennis opdoen.
Zo kwam ik er langzaam achter dat niemand dezelfde mentaliteit heeft als ik.
Ik kwam er ook achter dat de karaktertrekken door de meesten met een zeer egoïstische levenshouding toepassing gegeven werden.
En ik ontdekte dat er maar weinig mensen zijn die aan #zelfontwikkeling doen.
Nu kan het natuurlijk zijn dat dit alleen binnen mijn kringen was.
Maar...
Ik kijk altijd verder dan mijn neus lang is. En ik merkte dat alle lagen van de bevolking gevuld zijn met mensen die meelopen in machteloosheid of vanuit desinteresse.
Maar goed, dat zijn onderwerpen voor andere blogs.
Ik had het over de impact van de pedoseksueel die zich aan mij vergreep.
Het is niet zozeer het lichamelijke dat de grootste schade heeft toegebracht.
Het is de emotionele- en psychische ontwikkeling die grote schade oploopt. En met de gebrekkig hulpverlening en het vele onbegrip van mijn medemens, los je dat niet 1,2,3 op.
Die schade is niet alleen door Eric, zo heet mijn stiefvader, toegebracht maar ook door zijn vrouw Wil.
Zij heeft haar bijdrage geleverd. Niet in onwetendheid, maar zich welbewust van wat er gaande was. Ik heb lang getwijfeld of zij zich welbewust was van de vergrijpen van haar echtgenoot. Sinds gisteren twijfel ik daaraan niet meer. De herinnering waarmee ik die blog begonnen ben neemt die twijfel in z'n geheel weg.
Wellicht begin ik nu pas aan het werkelijke verwerken van die periode in mijn leven.
Eerst was het noodzaak om de ontwikkelingsachterstand in te lopen die ik opgelopen heb.
De persoonlijke grenzen van een kind dat door een pedo wordt gepakt is het eerste dat sneuvelt.
Hoewel ik bij menigeen mijn grenzen rustig aangegeven heb, lijkt het alsof al die mensen doof geweest zijn voor mijn woorden. Alsof ik niet besta, niets uitgesproken heb, geen geluid gemaakt heb. Tuurlijk kan het ook zijn dat menigeen oostindisch doof is voor mijn bezwaren.
Dit betekent dan dat Eric niet de enige is die in minachting tot mij staat.
Het betekent ook dat ik alleen sta in dit leven. Niet omdat astrologie “voorspelt” dat ik zo kwaadaardig zou zijn. Nu al 2 van die knuppels in mijn leven tegengekomen die denken dat astrologie iets voorspelt over de mentaliteit waarmee een ziel door het leven gaat.
Nu heb ik me verdiept in de Chinese Astrologie, en daar heb je dit soort voorspellende onzin niet in. Maar elke keer weer valt het me op hoe de astrologische aspecten met elkaar overeenkomst vertonen. Tegenstellingen binnen mijn karakter, tussen geboorteteken en ascedant. Het feit dat ook de Westerse Astrologie aangeeft dat er redenen zijn om voor mij angst te hebben begrijp ik inmiddels wel ja. Ik ben zeer belerend en ik houd er hoogstaande normen en waarden op na die ik nastreef te ontwikkelen.
Goed fatsoen, daar ontbreekt het menigeen aan. Zeg er wat van en je loopt tegen een muur van weerstand op.
Net als aangeven dat men mijn grenzen overschrijdt op heftige weerstand stuit. Hoe haal ik het ook in m'n hoofd om mijn grenzen aan te geven en dan te verwachten dat een ander daaraan gehoor geeft. Vreemd genoeg komt dan juist van die mensen wel opmerkingen als; “je moet eens een beetje rekening houden met andermans emoties”.
Wat mij op de been houdt is niet het contact dat ik met mijn medemens heb.
Het is het contact binnen de collectieve psyche (CP) waaraan ik mijn bestaansrecht ontleen.
Vanuit de CP wordt mij de kracht gegeven om gemotiveerd door te gaan met het uitvoeren van de door mij aangenome opdracht.
Wat mis ik in de contacten met mijn medemens?
Ik mis de diepgravende gesprekken waaraan zelfontwikkeling ten grondslag ligt.
Ik mis het erkennen van de vele laagontwikkelde waarden die men voert.
Ik mis waarden als waarheidsgetrouw en rechtschapenheid in mijn medemens.
En nu wil ik niet heel Nederland over 1 kam scheren maar begrijp het dat als ik in de afgelopen 49 jaar nog maar 1 mens tegengekomen ben die naar mij rechtschapen en waarheidsgetrouw gestaan heeft, dat niet echt heel veel vertrouwen wekt dat er meerdere zijn.
Ik ben geloof ik afgedwaald, andere keer verder.
Peace, love and Understanding.
Daar stond ik dan op de overloop en vroeg me af wat er eigenlijk gebeurd was. De pijnlijke vraag drong zich aan mijn bewustzijn op; “maar ouders moeten toch voor hun kinderen zorgen?” Daarop kwam de gedachte; “Later zal het je duidelijk worden”.
Terugkijkende op de eerste keer, die me helder voor de geest staat, zie ik als van bovenaf hoe zijn hand tussen mijn dijen gleed. Op zoek naar mijn clit. Hij vroeg me: “vind je dit lekker?” Ik wist het eigenlijk niet en antwoorde twijfelend bevestigend.
In de voorgaande maanden had hij mij al losgeweekt van mijn moeder en broer. Mijn stiefmoeder had mijn vader al van zijn biologische kinderen losgeweekt. En hij was de enige waaraan ik enige houvast had.
Toen hij uitgespeeld was met mijn clit drukte hij mij op het hart dat ik niets moest zeggen omdat anders het gezin uit elkaar zou vallen.
In die tijd had ik nog helemaal niet door dat het gezin allang uit elkaar gevallen was. Ik had niet door dat hij mijn vader helemaal niet was. Mijn eigen vader was al nooit aanwezig in mijn leven. “In mijn leven” is hier het sleutelbegrip.
De val waarin veel kinderen trappen is dat ze ouderen vertrouwen. Het is een natuurlijke houding van kinderen om ouderen te vertrouwen. Zonder hun ouders kunnen baby's niet groot worden. Zonder de begeleiding van ouders zullen kinderen met veel schade wijzer worden.
In sommige gezinnen, zoals het gezin waarin ik ben opgegroeid, lopen kinderen grote schade op.
Deze kinderen leren al snel dat volwassenen niet te vertrouwen zijn.
Echter duurt het bij velen jaren eer dat tot het bewustzijn doordringt.
Dat hangt zeker af van de manier waarop ze worden misleidt.
Er zit een groot verschil in bruut verkracht worden door een volwassene of gemanipuleerd worden toe te staan wat de volwassene met je uithaalt.
In het eerste geval is er lichamelijke schade en is het voel- en zichtbaar duidelijk dat je mishandeld/misbruikt bent. Angst en pijn zijn bewust beleefde gevoelens.
Wanneer een kind gemanipuleerd wordt en daarin trapt, en die kans is groot, ligt de weg voor de pedoseksueel vrij om jarenlang te kunnen genieten van zijn prooi.
Dat vrij kunnen genieten van zijn prooi wordt al helemaal gemakkelijk gemaakt door ouders die met een behoorlijke mate van desinteresse tot hun kinderen staan.
Ik verwijs naar mijn blog van gisteren.
Mijn stiefvader vertelde me ooit dat hij nieuwsgierig was of “het zou passen”.
Later, veel later kreeg ik een vriend die me vertelde dat “mannen altijd nieuwsgierig zijn of het zou passen”. Wat me dan terugbrengt naar uitspraken dat “nauw lekker is” en dergelijke opmerkingen van diverse mannen die ik in mijn leven ben tegengekomen.
Vraag je je nu af in wat voor kringen ik verkeerd heb?
Ik zal je er nog een voorbeeld van geven.
Rond m'n 13de kwam ik bij een vriendinnetje thuis. Er waren een aantal volwassenen o.a. de buurman van dat gezin die mij vroeg of ik al “haar groeide tussen mijn benen”.
De laatste tijd lees ik vaker dat er studies gedaan zijn die aangeven dat “alle mannen vanuit de kern pedofielen zijn”. Niet mijn woorden, want ik hoop toch echt dat dit uitwassen binnen de samenleving zijn.
Maar je kunt, denk ik, wel begrijpen dat het mij niet zou verbazen als werkelijk elke man een heimelijke pedofiel zou zijn.
Jarenlang heb ik niet begrepen waarom mensen allemaal zo kwaad werden als er bekend werd dat een pedofiel weer eens toegeslagen had. Het heeft jaren geduurd eer ik dat stockholmsyndroom geelimineerd had.
Het duurde ook heel lang eer ik begreep dat mijn stiefvader geen liefde voor mij had ondanks dat hij me elke dag wel 100 keer vertelde van mij te houden.
Ik ben zelfs in verwarring geweest of ik liefde en minachting door elkaar haalde. En ik denk dat dit het geval geweest is. Hoewel ik geen enkele ervaring heb met liefde voor mijn persoon en dus niet met zekerheid zeggen kan of minachting voor liefde aanzie.
Bepaalde type minachting is me geheel en al duidelijk. Veelal getoond door Marokkaantjes die iedereen haten die niet hun ideologie aanhangen. Maar dat is dan ook minachting die er duimendik bovenop ligt.
De minachting die de pedofiel/-seksueel heeft voor zijn prooi is van een ander kaliber.
Die minachting is overgoten met een sausje om de bedorven smaak te camoufleren.
De psychologen die de rapporten van McKenzie (geloof dat die idioot zo heet) hebben gelezen, moeten zich goed beseffen dat hij alles beschreven heeft vanuit het oogpunt van de dader.
En welk slachtoffer is ooit zover in zichzelf gedoken om alle schade onder ogen te komen waardoor een geheel ander inzicht verkregen kan worden t.a.v. de dader?
Mijn ervaringen met de psychische hulpverlening zijn ook niet de meest beste. Wat een oppervlakkige vraagstelling als zij hun lijsjes om een oordeel te vellen afwerken. Waarom zou je ook de moeite doen om de mens (persoonlijkheid en karakter) achter de antwoorden te leren kennen?
Dus toen ik erachter kwam met welke prutsers ik te maken had, en dat waren er meerdere dus het is niet echt incidenteel, ben ik zelf maar aan de slag gegaan.
Wat ik eerst gedaan heb is mijn herinneringen laten vloeien en al schrijvend de opkomende gedachten neerpennen. Dat deed ik eerst met pen en papier, later kreeg ik een pc en ben ik met de tekstverwerker verder gegaan.
Langzaam maar zeker kwam ik erachter dat mijn moeder geweten heeft dat mijn stiefvader seks had met haar dochter.
Tussen 2000 en 2003 kwam ik erachter dat mijn vader het al vanaf mijn 23ste wist.
Mijn verontwaardiging liep op en naarmate ik meer verontwaardigd werd, werd mijn frustratie opgebouwd. Ik zag geen uitweg, ik zag geen oplossingen.
Ik wist alleen maar dat ik moest doen waarmee ik bezig was en daarmee doorgaan.
Beschrijven, psychologie bestuderen en mensenkennis opdoen.
Zo kwam ik er langzaam achter dat niemand dezelfde mentaliteit heeft als ik.
Ik kwam er ook achter dat de karaktertrekken door de meesten met een zeer egoïstische levenshouding toepassing gegeven werden.
En ik ontdekte dat er maar weinig mensen zijn die aan #zelfontwikkeling doen.
Nu kan het natuurlijk zijn dat dit alleen binnen mijn kringen was.
Maar...
Ik kijk altijd verder dan mijn neus lang is. En ik merkte dat alle lagen van de bevolking gevuld zijn met mensen die meelopen in machteloosheid of vanuit desinteresse.
Maar goed, dat zijn onderwerpen voor andere blogs.
Ik had het over de impact van de pedoseksueel die zich aan mij vergreep.
Het is niet zozeer het lichamelijke dat de grootste schade heeft toegebracht.
Het is de emotionele- en psychische ontwikkeling die grote schade oploopt. En met de gebrekkig hulpverlening en het vele onbegrip van mijn medemens, los je dat niet 1,2,3 op.
Die schade is niet alleen door Eric, zo heet mijn stiefvader, toegebracht maar ook door zijn vrouw Wil.
Zij heeft haar bijdrage geleverd. Niet in onwetendheid, maar zich welbewust van wat er gaande was. Ik heb lang getwijfeld of zij zich welbewust was van de vergrijpen van haar echtgenoot. Sinds gisteren twijfel ik daaraan niet meer. De herinnering waarmee ik die blog begonnen ben neemt die twijfel in z'n geheel weg.
Wellicht begin ik nu pas aan het werkelijke verwerken van die periode in mijn leven.
Eerst was het noodzaak om de ontwikkelingsachterstand in te lopen die ik opgelopen heb.
De persoonlijke grenzen van een kind dat door een pedo wordt gepakt is het eerste dat sneuvelt.
Hoewel ik bij menigeen mijn grenzen rustig aangegeven heb, lijkt het alsof al die mensen doof geweest zijn voor mijn woorden. Alsof ik niet besta, niets uitgesproken heb, geen geluid gemaakt heb. Tuurlijk kan het ook zijn dat menigeen oostindisch doof is voor mijn bezwaren.
Dit betekent dan dat Eric niet de enige is die in minachting tot mij staat.
Het betekent ook dat ik alleen sta in dit leven. Niet omdat astrologie “voorspelt” dat ik zo kwaadaardig zou zijn. Nu al 2 van die knuppels in mijn leven tegengekomen die denken dat astrologie iets voorspelt over de mentaliteit waarmee een ziel door het leven gaat.
Nu heb ik me verdiept in de Chinese Astrologie, en daar heb je dit soort voorspellende onzin niet in. Maar elke keer weer valt het me op hoe de astrologische aspecten met elkaar overeenkomst vertonen. Tegenstellingen binnen mijn karakter, tussen geboorteteken en ascedant. Het feit dat ook de Westerse Astrologie aangeeft dat er redenen zijn om voor mij angst te hebben begrijp ik inmiddels wel ja. Ik ben zeer belerend en ik houd er hoogstaande normen en waarden op na die ik nastreef te ontwikkelen.
Goed fatsoen, daar ontbreekt het menigeen aan. Zeg er wat van en je loopt tegen een muur van weerstand op.
Net als aangeven dat men mijn grenzen overschrijdt op heftige weerstand stuit. Hoe haal ik het ook in m'n hoofd om mijn grenzen aan te geven en dan te verwachten dat een ander daaraan gehoor geeft. Vreemd genoeg komt dan juist van die mensen wel opmerkingen als; “je moet eens een beetje rekening houden met andermans emoties”.
Wat mij op de been houdt is niet het contact dat ik met mijn medemens heb.
Het is het contact binnen de collectieve psyche (CP) waaraan ik mijn bestaansrecht ontleen.
Vanuit de CP wordt mij de kracht gegeven om gemotiveerd door te gaan met het uitvoeren van de door mij aangenome opdracht.
Wat mis ik in de contacten met mijn medemens?
Ik mis de diepgravende gesprekken waaraan zelfontwikkeling ten grondslag ligt.
Ik mis het erkennen van de vele laagontwikkelde waarden die men voert.
Ik mis waarden als waarheidsgetrouw en rechtschapenheid in mijn medemens.
En nu wil ik niet heel Nederland over 1 kam scheren maar begrijp het dat als ik in de afgelopen 49 jaar nog maar 1 mens tegengekomen ben die naar mij rechtschapen en waarheidsgetrouw gestaan heeft, dat niet echt heel veel vertrouwen wekt dat er meerdere zijn.
Ik ben geloof ik afgedwaald, andere keer verder.
Peace, love and Understanding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten