Glibberige brede schouders

 9 augustus 2020

Zo, dus jullie (de mensen die Qanon volgen) denken wel dat het hele pedofiele netwerk opgerold gaat worden en alle kopstukken die er gebruik van maken in de bak terechtkomen?

Ik voorzie daar toch wat problemen mensen.

Allereerst zijn veel mensen chantabel. 
Dat komt omdat de meeste mensen gewoonweg niet rechtschapen zijn.
Dan zijn er zat mensen binnen jusitie die zelf gebruik maken van die pedonetwerken.
En als klap op de vuurpijl; er zijn altijd mensen die het stokje overnemen.
Het is lucratieve handel, dus lopen de kinderen die onze samenleving bevolken gevaar.

Zoeken naar accounts van pedofielen en die bij twitter melden, da's een hobby van een aantal tweeps.
Ik zie tweets voorbij komen waaruit blijkt dat velen zich zo trots als een aap met 7 lullen voelen nadat zo'n jacht geslaagd is.
Natuurlijk is een paar uur later door de verwijderde pedo een nieuw account aangemaakt en heeft men per saldo geen winst behaald.

De meeste mensen die zich schuldig maken aan kinderen neuken zijn geen pedofielen of pedoseksuelen. Het zijn gewoonweg kinderlokkers en kinderverkrachters.
Zo heette dat vroeger toen ik opgroeide. Je werd er door je ouders voor gewaarschuwd.
Waarvoor ouders nooit waarschuwen is voor de kinderlokker of kinderverkrachter binnen de eigen familie- of vriendenkringen.
Toch is het veel vaker voorkomend dat kinderen door mensen binnen de eigen vertrouwenskring worden misbruikt dan dat het gevaar van buitenaf komt.
Die kinderen staan er alleen voor. Al weet de hele buurt dat een kind seksueel misbruikt wordt, dan nog zal de hele buurt daarop niet handelen zoals al die schreeuwers op social media menen dat zij zullen handelen als ze het zouden weten.

Ik weet dat.
Uit ervaring.

En ja, nu denken een aantal mensen “Nou, ik zou ze wat aandoen”.
Nee hoor. Al geef ik je de kans zou je nog niet uit je stoel komen.
Zodra jou de kans gegeven wordt schakelen de emoties van agressie over naar emoties van angst en daaruit voortvloeiende gedachten zullen alle redenen zijn om vooral niet uit je stoel te komen.
Krantenberichten over de ongelijke behandeling en de verknipte denkwijze van rechters waar zij de strafmaat mee bepalen, vliegen door de gedachten en hoppa, daar zijn de excuses om vooral niet te handelen zoals je hebt lopen roepen dat je handelen zou als je de kans zou krijgen. Want reken erop dat jij langer in de bak zal zitten dan de veroordeelde pedofielen. En je weet dat ik hierin gelijk heb als je eerlijk zou zijn.

Het is keer op keer weer een succes, dat testje dat ik gebruik om erachter te komen of mensen daadwerkelijk een realistisch zelfbeeld hebben.
En steeds opnieuw blijkt dat het zelfbeeld dat mensen hebben berust op zelfdeceptie.

Pedo's moeten dood.
Maar wie die taak daadwerkelijk uitvoeren gaat is op z'n minst onduidelijk.
Het geweten is stuk, bij velen.
Er bestaat zoiets als zinvol geweld.
Maar de rechter kijkt niet naar of het geweld zinvol is of niet.
Hij kijkt ook niet naar of het proportioneel is of niet.
De rechter kijkt naar de letter van de wet, niet naar de geest.
Bij de meeste rechters is het geweten namelijk ook stuk.
En dus zitten er veel meer mensen met een onverdiend strafblad dan mensen willen geloven.
En er lopen vele criminelen zonder strafblad rond.
Want liever geloven mensen dat rechters hun werk naar behoren uitvoeren.

Liever geloven mensen in de ilussie dat het recht heeft gezegenvierd.
Ondanks alle berichten waarin de strafmaat die pedofielen opgelegd krijgen niet in verhouding staat tot de gepleegde daad en vooral de gevolgen ervan voor het slachtoffer.

Geloof me als ik zeg dat ik begrip heb voor de agressie tot pedo's.
Ik begrijp ook de angst die volgt wanneer men de kans geboden wordt om te handelen op die emoties van agressie. En dus begrijp ik ook de redenen waardoor men niet zal handelen.
Maar eerlijk mensen; hou dan gewoon je mond.
Geen woorden maar daden.
Wees geen Rutte.

Het zelfbedrog is heel gemakkelijk bloot te leggen.
Je moet er wel glibberige brede schouders voor hebben.
Het is mij nog nooit overkomen dat men niet probeerde een blootgelegd zelfbedrog op mijn schouders te leggen.
Maar ik laat de verantwoordelijkheid voor de eigen persoonlijkheidsvorming graag bij de persoon die tegen wil en dank bewust gemaakt is van het zelfbedrog.
Ik hoef niets te doen met de emoties van de ontmaskerde.
Dat is aan de persoon wiens zelfbedrog is blootgelegd.
Ik moet weer zien rond te komen met mijn eigen emoties.
Die emoties van verloren vertrouwen en de teleurstelling.
Het is een groot verlies dat ik in mijn levensloop opgelopen heb.
En in deze tijdgeest gaat niemand dat vertrouwen kunnen bouwen.
Daarvan ben ik inmiddels wel overtuigd.
Zovelen die denken dat zij mij moeten helpen terwijl ik hen help door hun zelfbedrog bloot te leggen.

Het is een ondankbare taak.

Terwijl ik de laatste zin schrijf ontsnapt er een droeve lach mijn lichaam.
Want de waarheid... die gaat men niet op grote schaal handhaven.
De leugens zijn te comfortabel.
En dus zal niemand leugenaars behandelen zoals leugenaars het verdienen behandeld te worden.
De waarheid handhaven leidt tot verliezen lijden.
En dan is de waarheid ineens niet meer van waarde.
Integriteit is niet van noemenswaardig belang.
En zo houdt een ieder die de waarheid naar de achtergrond verplaatst, in stand waartegen ze zeggen te strijden.

Dat besef had ik jaren geleden al.
Toentertijd frustreerde me dat mateloos.
Ik liep in die jaren van de ene verontwaardiging naar de andere verontwaardiging.
Inmiddels zijn mijn schouders zo glibberig als een aal.
Ik weet dat geen mens zichzelf onder ogen durft te komen.
En ik weet ook dat als het zelfbedrog wordt blootgelegd de boodschapper altijd en steeds weer als oorzaak gezien wordt.

Ja het is diep triest.

Dood aan de boodschapper!!!

Lang leve het pedonetwerk en de rechters die de strafmaat bepalen.

Daartegen komt niemand in opstand.

Nee, ook jij toetsenbordactivist niet.

Wat je doet is nutteloos.

Ga liever kijken hoe je slachtoffers kunt helpen het vertrouwen terug te krijgen in mensen.
Wij slachtoffers hebben namelijk helemaal niets aan de passieve agressie van zelfbenoemde pedobestrijders.
Noch hebben we iets aan jouw denkenbeelden wat je een pedo allemaal wilt aandoen.
En nee, je hoeft niet met onze emoties om te gaan, dan kunnen we zelf wel. Zoals dat voor een ieder geldt zijn seksueel misbruikten zelf verantwoordelijk voor het rondkomen met hun levenservaringen.
Enige dat je hoeft te doen is begrip opbrengen voor het onaangepaste gedrag dat is ontstaan door de levenservaringen die seksueel misbruikten hebben opgedaan.
Namelijk de emotionele beleving is verstoord alsmede ligt het opbouwen van de eigen persoonlijkheid achter op schema.
En ipv daarvan misbruik te maken of een oordeel te vellen over de persoonlijkheidsopbouw van een seksueel misbruikte, kun je ook laten zien hoe een rechtschapen mens door het leven gaat.
In ipv net doen of jou gevraagd wordt de seksueel misbruikte te helpen, kun je de seksueel misbruikte ook gewoon eens de ervaring geven dat zij een mens zijn en hen zo behandelen ipv elke keer maar net te doen of ze levenslang slachtoffer zijn.
Ipv van roepen “je moet het gewoon vergeten”, kun je ook gewoon luisteren naar hun verhalen met name wanneer er een herinnering opduikt die te maken heeft met het seksueel misbruik. Want die verhalen wil niemand horen, dan moet je maar vergeten dat ze gebeurd zijn omdat de gesprekspartner niet wil weten wat er is gebeurd en het delen van die herinnering ziet als een vraag om hulp.
Het is geen vraag om hu8lp.

Voor de seksueel misbruikte is het gewoon het delen van een herinnering, net zoals jij je herinneringen deelt die jij opgedaan hebt in je leven.
De buitenwereld wil niets van dergelijke herinneringen weten maar de meesten hebben er wel een oordeel over.
Het delen van die herinneringen stuit steevast op de agressie van de ontvanger/toehoorder.
Niemand weet iets zinnigs te zeggen nadat zo'n herinnering op tafel gekomen is. NIEMAND!

Waar jullie gelukkige mensen allemaal fijn je herinneringen kunt delen met je familie en vrienden, daar heeft de seksueel misbruikte die vrijheid niet.
Het kost je namelijk je relaties.
Maar allen die zo gelukkig in het leven geweest zijn roepen wel in koor dat je moet kunnen lachen en huilen met je vrienden.
Ik heb dus geen vrienden. Met mij huilt niemand mee, niet om het verlies van mijn onschuld, ook niet om het verlies van mijn familie, vrienden en kennissen.
Als je werkelijk de realiteit onder ogen komt is dit de sociale maatschappij waarin je leeft.
Allemaal boe-roepers.
Zowel naar de daders.
Als naar de slachtoffers.

En allen laten na wat tot hun verantwoordelijkheid behoort; het opbouwen van de eigen persoonlijkheid naar eer en geweten. Vooral EER en geWETEN.
Allen weten hoe het niet moet, maar veruit de meesten doen zoals het niet moet terwijl uit hun woorden zelfverheerlijking spreekt.
Waarheid en integriteit heeft geen waarde in een maatschappij waar liegen en bedriegen beloond wordt met een goede baan, een koophuis en 4 auto's voor de deur.
En zo besef ik me weer waar de echte rijkdom te vinden is.

De realiteit onder ogen komen en zien uit welk hout mensen gesneden zijn.

En dan valt me op dat verreweg de meeste mensen, ik kan niet zeggen allen aangezien ik niet allemaal ken, in een staat van zelfverloochening door het leven gaan.
En dat doet me verdriet, intens verdriet.
Ik kan er niet meer om huilen, die tijd is geweest.
Maar ik heb medelijden met mijn medemens, vooral de toekomstige generaties zullen hun vruchten kunnen plukken van de laffe huidige generatie die als toetsenbordactivist pedo's bestrijdt.
En terwijl de toetsenbordactivisten bezig zijn met pedo's bestrijden wordt via de 2de Kamer en immigratie pedofilie gelegaliseerd.
Worden op scholen kinderen van rond de 5 jaar lessen gegeven hoe ze aan zelfbevrediging moeten doen en hoe ze andere kinderen moeten bevredigen.

Demonstraties tegen de lock down en demonstraties tegen institutioneel racisme, dat overigens op blanken gericht is in dit land en niet tegen de gekleurde mens, maar geen demonstraties om kinderverkrachters te castreren.

Het is maar waar je prioriteiten liggen.

Ik sluit af. Ik kan er nog zoveel meer over zeggen, maar met deze blog zal ik weer geen vrienden maken denk ik.

Uit eigen ervaringen en het hart geschreven, doe ermee wat je niet laten kunt.

Veroordeel mij maar, het glijdt zo van m'n glibberige schouders af.

Peace, love and Understanding.