Vrij schrijven, vrij associëren. (unedited)

25 mei 2020

Jarenlang heb ik op deze manier mijn levenservaringen op een rijtje gezet. Jaren van seksueel-, psychisch- en emotioneel misbruik alsmede verbaal geweld zijn mij ten deel gevallen.

“Heb je dan helemaal geen leuke tijden meegemaakt Linda?”

Ik kan je vertellen dat die in het niet vallen.

Natuurlijk geloofd bijna niemand dat. Men kan er met het verstand niet bij dat een mens zo veel negativiteit over zich heen kan krijgen.

En ik heb mij zelf ook het hoofd gebroken over hoe het mogelijk is.

Inmiddels denk ik dat ik enig inzicht begin te krijgen in het waarom, hoe en wat.

Hieronder dus een staaltje van vrij schrijven en vrij associëren.

Ik ben een hardop denker, een babbelkous.

En ik zeg veel onzinnige dingen, maar soms ook heel zinnige dingen.

Bij regelmaat verbaas ik mezelf met wat ik uitgesproken heb.

Nu is het mij opgevallen dat heel, heel veel mensen zichzelf als “positief in het leven staan” beschrijven.

En dan kom ik met mijn levensverhalen/-ervaringen. En al wat ik probeerde was inzicht/begrip krijgen over hetgeen mij overkomen is.

Het was zelden of nooit bespreekbaar.

Ik was, zo vond men, negatief.

Inmiddels begin ik een patroon te zien.

“Ik sta positief in het leven”.

“Ik wil gewoon een leuk leven hebben”.

“Ik richt me op de leuke dingen in het leven”.

“jij bent negatief.”

Er is een groot verschil tussen negatief zijn en veel negatieve ervaringen hebben.

Die ervaringen blijken veel minder over mij te zeggen en veel meer over de mensen die ik op mijn pad ben tegengekomen.

Ik vraag me dan ook af; hoe positief sta je in het leven als je het eigen negatieve oordeel negeert, verloochend of zelfs goed praat?

Hoe positief staat een mens in het leven die anderen manipuleert?

Hoe positief staat een mens in het leven die de negatieve ontwikkelingen gewoonweg ontkend?

En is de aanname dat men positief in het leven staat wellicht onderdeel van conditionering en niet zozeer een zelfgekozen levenshouding?

Ondanks mijn vele, oververtegenwoordigde, slechte/negatieve ervaringen, heb ik altijd de moed en hoop gehouden dat er op een dag verandering in het patroon van negatieve levenservaringen zal komen. Soms lijkt het die kant op te gaan, maar ik zal er nog geen gat voor in de lucht springen.

Ik graaf in mijn eigen gedachten, ik zoek de diepte in de levenservaringen, ik ben altijd in overpeinzing van de waarden die verborgen liggen in elk contact.

Ik hou van meer diepgaande contacten, gesprekken over de algemene ontwikkeling en de persoonlijke ontwikkeling.

Bij regelmaat brengt dit mijn medemens bij emoties die men niet wil voelen. Ze zijn te pijnlijk. Het heeft me best lang gekost om dat te begrijpen.

Maar hoe ga ik daarmee om?

Nou, belabberd.

Het draait bij regelmaat op ruzie uit.

Ruzies die starten bij de ontkenning van de eigen emoties en het eigen gedrag in relatie tot wat ik ter bespreking aanbied.

Zo'n ruzie is dan natuurlijk altijd mijn schuld.(terwijl ik dit schrijf moet ik grinniken)

Zelfkennis is niet een heel sterk ontwikkelde vaardigheid als ik zo eens door mijn levensloop heenwandel in gedachten. Zelfkennis is voortvloeiende uit zelfwaarneming. En dat is een puntje waaraan het nogal schort bij veel mensen, zo is mij gebleken.

Ik herinner me een voorval waarbij mijn reactie sterk te wensen overliet.

En ik vraag me nog steeds af waar deze reactie precies z'n oorsprong heeft.

Een jaar geleden overleed mijn oude buurvrouw. Haar vriendin woont 2 etages hoger. Beiden vertoonden tekenen van dementie. Dat mocht niet benoemd worden en ik werd er ook flink op afgestraft als ik dat ter sprake bracht. Na het overlijden van mijn buurvrouw belde haar vriendin bij regelmaat bij haar aan. Dan liep ik naar haar toe en vertelde haar keer op keer dat zij overleden was. Dezelfde smoes “ik ben het aan het verwerken” kwam elke keer weer. Dergelijke smoezen waren haar niet vreemd, daarmee vergoelijkte zij alles zolang ik haar gekend heb. Een aantal maanden waren mijn reacties geduldig totdat bij mij iets knapte. Ik schoot uit m'n slof. Ik was het zat.

Dit is meestal wel het patroon dat ontstaat in de contacten met mensen.

In dit geval was dat echt niet handig aangezien ze dement is.

Het patroon is meestal als volgt.

Er zit me iets dwars en ik kaart het aan met de betreffende persoon. Dan volgt daaruit een gesprek waarin de persoon ontkend, vergoelijkt of negeert.

Dan hoop ik dat die persoon daarover nog eens nadenkt in de periode dat je elkaar niet ziet. Vervolgens in de contacten met die persoon komt ik automatisch (denk aan het hardop denken) terug op het eerdere voorval. In principe zou dit moeten leiden tot inzicht, begrip en oplossen waardoor een versteviging van de banden ontstaat en de vriendschap zich verdiept. In de regel is dit niet het verhaal. In de regel blijk ik op blokkades te stuiten.

Een soortgelijke ervaring vorig jaar met iemand van Twitter. We belden elkaar een aantal keer en in eerste instantie dacht ik; Goh, wat leuk. Ik kan gewoon lekker alles bespreken.

Ik bleek verschrikkelijk mis te zitten. Na 2 telefoontjes begon in het derde telefoontje de mantra “je gaat over mijn grenzen heen Linda”. Telefoontje na telefoontje bleef die mantra terugkeren.

Wat ik toen nog niet begreep is dat wanneer iemand dat 1 keer zegt, ik het beste het contact kan afbreken. Ik legde amper de persoonlijke dingen ter bespreking voor en hield het bij maatschappelijke en globalistische ontwikkelingen, voor het grootste deel althans. Terugkijkende ging ik niet over haar grenzen heen, er was gewoon een gebrek aan kennis en inzicht op deze terreinen aan haar kant. Waar voor mij het Algemeen Belang een punt van interesse is, was deze interesse bij haar geheel afwezig. De mantra die zij hanteerde zette mij dan ook geheel op het verkeerde been. En het heeft me een paar maanden gekost om dit inzicht te krijgen.

Vervelende is wel dat zij nog oneerlijk gebleken is ook. In plaats van mij aangeven dat ze er toch niet zoveel prijs op stelt om met mij contacten te onderhouden, maakte zij in een draadje het ene na het andere onterechte verwijt aan mij. Zo noemde ze mij een doordrammer. De enige die in dat draadje doordramde was zijzelf. Projectiegedrag is een veelvoorkomende vaardigheid bij veel Nederlanders, is mij gebleken in mijn ervaringen met anderen.

Dan nu naar de meer positieve ervaringen.

Sinds een aantal maanden gaan mijn buurman en ik met elkaar om. Ja, ik kan werkelijk van wederzijdse omgang spreken.

Ook hij heeft een leven van misbruik achter de rug. Hij heeft een andere weg gelopen dan ik. Hij heeft de professionele hulp ingeschakeld. In de gesprekken met hem zijn mij natuurlijk weer een paar dingen opgevallen. En ik legde deze zaken aan hem voor. Na een aantal weken bleek in een gesprek dat hij de door mij voorgelegde zaken ter overweging had aangenomen. En ik kan jullie niet beschrijven hoe ik me daarbij voel.

Het is een vreemde ervaring.

Persoonlijke groei, ik heb het nooit via de professionele hulpverlening meegekregen. Daarom ben ik daarmee gestopt. Ik ben toen gaan schrijven, veel psychologische boeken gaan lezen. Tijdens het lezen merkte ik al snel dat ik een omgekeerde versie van de psyche zat te lezen dan hoe de mijne functioneerd. En ook de ervaringen met mijn ouders waren van een andere aard dan men in de boeken beschreef dat (blijkbaar) gangbaar is. Zo heeft geen van mijn ouders ooit geroepen “jij lijkt precies op die en die”, om maar een voorbeeldje te geven.

Het lijkt haast wel of de mensheid een omgekeerde programmering doorlopen heeft dan welke via een natuurlijke weg ontwikkelen zou.

In voorgaande jaren kwam ik tot enkele conclusies.

De mensheid heeft een ontwikkelingsachterstand opgelopen, is er daar 1 van.

En hoe kan het ook anders zijn?

De mate van propaganda en conditionering vanuit overheid/media/educatie/psychische gezondheidszorg is steeds duidelijker zichtbaar.

Het internet heeft veel mensen met elkaar in contact gebracht die zij anders nooit zouden hebben “ontmoet”.

En het valt mij dan ook op dat de psychische hulpverlening (en ook de hierboven genoemden) zich enkel richt op het ego. Zo hoor ik mijn buurman ook vaak de zin uitspreken dat hij zich vooral richt op zijn eigen leven en dat hij de leuke dingen wil kunnen doen. Het is een programmering. Alsof het hele leven alleen maar draait om het zelf in een maatschappij die zich sociaal noemt.

Leven draait om zelfontwikkeling als je het mij vraagt, maar zeker niet alleen om het eigen leven of het ik.

Met elkaar kennis en ervaringen uitwisselen draait om elkaars zelfontwikkeling.

Maar wat zie ik gebeuren, en velen met mij. Heel veel mensen staan heel beledigend en denigrerend tot hun medemens.

Zoveel mensen gaan vragen stellen uit de weg. Bijvoorbeeld; “Hoe ben je tot dat inzicht gekomen?”. Inzicht... da's nog eens iets anders dan een “mening”. Meningen, zo is mijn ervaring, zijn meestal ontstaan door de opiniemakers en men blijft er meestal aan vasthouden.

“Het is maar een griepje”, bv waar het covid19 betreft.

Als covid19 vergelijkbaar is met een griepje is het niet nodig om een lock down te doen. En deze mensen vinden een lock down dan ook overdreven en gaan met 150 man protesteren in Den Haag. Geen van allen vraagt zich af waarom de groep niet groter is dan hij was. Zij weten namelijk het antwoord al. Alle andere mensen zijn dom en schapen.

Het komt niet in hen op dat er veel mensen zijn die een ander inzicht hebben in deze pandemie. Het komt niet in hen op dat veel mensen hun aanpak gewoonweg afkeuren. Het komt niet in hen op dat zij degene zijn die de feiten niet helemaal op een rijtje hebben. En hoe kan men de feiten op een rijtje hebben aangezien deze pandemie weer bestookt wordt met propaganda?

Zelfontwikkeling. Ik heb er alle tijd voor. Dus toen ik van m'n roodvonk genezen was begin maart jl. ben ik maar eens in een aantal studies gedoken over SARS-COV-2, de officiele naam van covid19.

In eerste instantie veel studies uit China natuurlijk. Maar later ook diverse studies uit andere landen. En in al deze studies werd dit virus beschreven met grote schade aan organen, in eerste instantie de longen. Nu kunnen we debatteren over de reden van de longschade, maar in 1 van de studies las ik dat ook patiënten die niet aan de beademing gelegen hadden longschade vertoonde.

Nu zijn er heel veel “virologen” op social media. En geen van hen kan natuurlijk het inzicht vergaren wat covid19 precies inhoudt.

In plaats van met elkaar de kennis en inzichten te delen, verlaagd menigeen zich tot drogredenen en minachtende opmerkingen.

En eerlijk; ik vind het een heel zielige manier van omgaan met je medemens.

Vooral wanneer dat een mens betreft die hoog opgeleid (hoogleraar/professor) is.

Niet alleen verliest men mijn respect maar men veroorzaakt dat ik een dergelijke mens niet meer serieus neem.

Als men alleen via een opleiding tot kennis en inzicht zou kunnen komen dan waren scholen, bij de aanvang van het ontstaan van de mensheid, bijgeleverd.

Feit is dat de meeste vakkundigheid ontstaat bij het opdoen van praktijkervaring.

Niet voor niets gaan er veel kritieken rond over schoolverlaters die geen enkele vaardigheid opgebouwd hebben tijdens hun opleiding. Niet voor niets gaan er zoveel kritieken rond over de bureaucraten die weer iets onzinnigs bedacht hebben.

En de minachting die gepaard gaat met het superioriteitsdenken is gewoonweg stuitend tenoemen. De keren dat de regering de wil van het volk negeert is daar zo'n voorbeeld van. Het is een doordrammen van de eigen agenda ten koste van de eigen bevolking. Het is een negeren van de wil van de bevolking, en haar ten laste leggen van de kosten, ter bevordering van de minderheid. De minderheid in deze is 2-ledig. Het is de minderheid van kapitaalkrachtigen en ook de minderheid van etnische afkomst.

Het volk kan doodvallen met wat zij willen.

Het volk moet gemend worden.

Het volk moet in het gareel lopen.

En hoe men dat bereikt is de weg van propaganda, manipulatie en misleiding.

En daarmee verwijs ik naar mijn vastgemaakte tweet.

Ik eindig dan ook graag met de vraag; wanneer gaat men met elkaar in overleg en over op van gedachte- en inzichten wisselen?

Gaat dit nog gebeuren tijdens mijn leven of is dat iets voor de volgende generaties die sowieso elke keer weer de rekening kunnen oppakken van de vorige generaties?

Is er een kans dat wij Nederlanders massaal het besef krijgen hoe we bespeeld worden en gewoonweg ons eigen spel gaan spelen?

En kunnen we met elkaar in overleg gaan hoe het spel van de elite te beëindigen?

Peace, love and Understanding.