16 augustus 2022
In mijn
gedachten ratelen ideeën, kansen en mogelijkheden bij voortduring.
Het is onmogelijk om het uit te schakelen.
Elke dag
weer geniet ik van de levendigheid van mijn geest.
En
zolang mijn contacten met andere mensen zeer beperkt blijven kunnen
mijn gedachten ongehinderd hun weg vinden naar mijn bewustzijn.
Ik vind
het een zaligheid, een rijkdom en een stimulans en ervaar de
onschatbare waarde in de activiteit van mijn gedachtegangen.
Zoals
gezegd; deze bestaan alleen wanneer mijn medemens en ik niet al te
intiem worden.
Want
zodra dat gebeurd en ik mijn gedachtegangen, denkoefeningen, analyses
en dergelijke deel met mijn medemens stuit ik op de vele dooddoeners
die zij hanteren om vooral niet na te denken, vooral niet teveel
gedachtegangen in het bewustzijn te hebben.
Elke
keer weer ervaar ik de moedeloosheid die gepaard gaat met die
dooddoeners.
Ik
vermoed dat men zelf niet doorheeft hoe leeg het bestaan is zonder
voortschrijdende gedachtegangen en vooruitstrevende ideeën.
Eén van
de meest irritante doodoeners is wel “we moeten het er maar mee
doen”.
Mijn
vragen; waarom moeten we het er maar mee doen?
Wat is
de reden dat men zo laks is om op te komen voor de eigen belangen?
Wat is
er de reden van dat men zo laks is om voor het volksbelang op te
komen?
Wat is
er de reden van dat men zo nalatig is om op te komen voor de toekomst
van het nageslacht?
Ze
vinden vele antwoorden maar geen verandering van het eigen gedrag
ondanks dat men altijd snel is om te roepen “verander de wereld
begin bij jezelf”. Wat ik dan ook al heel jong ter harte genomen
heb.
Ik begin
in te zien hoe de antwoorden in het verleden liggen.
Dit volk
heeft de eigen belangen altijd al heel slecht vertegenwoordigd.
Dit komt
al heel goed naar voren in de inleiding van het boek “De Lage
Landen”van E.H. Kossmann die dit werk schreef voor de Oxford
University Press voor hun serie de Oxford history of Modern Europe.
Heel
inzichtelijk maakt de heer Kossmann dat niet alleen het volk het
korte termijn denken tot in de puntjes beheerst maar ook de burgerij
daar uitzonderlijk goed getraind in is.
Nederland,
ooit strekkend van Friesland tot en met Luxemburg (ca. 30jr onder
Willem I vanaf 1814) heeft nooit kunnen groeien tot samenhang onder
de bevolking of de bestuurders. Waar in het Noorden de protestanten
aan de leiding stonden, zwaaiden in het Zuiden de Katholieken de
scepter.
Willem I
faalde jammerlijk in saamhorigheid kweken omdat hij zich niet richtte
op gezamenlijke belangen en de noden van de bevolking geen aandacht
gaf.
“We
moeten het er maar mee doen” blijkt de volksgeest te zijn in het
overgebleven deel van Willem I's territorium.
Inadequate
bestuurders die leiding geven aan een land waar de bevolking lijdzaam
afwacht, het is een opeenstapeling van tekortschieten.
Niet
aardig dat ik dit schrijf, wel waar.
Dooddoeners,
worden deze niet van jongs af aan ingeprent?
Men wil
een gelukkig leven maar hoe daar te komen, daarover nadenken is
teveel moeite?
Men
denkt dat geld de weg is naar een gelukkig leven.
Men
denkt dat positief in het leven staan leidt naar een gelukkig leven.
Men
hoopt dat God zegent en de gelovige leidt tot een gelukkig leven.
Toch al
wat men poogt, wie kan er eigenlijk zeggen dat een leven echt
gelukkig is?
Want de
emotie geluk is er één die niet voortdurend door het lichaam en de
gedachtegangen stroomt. Integendeel!
Het
gevoel gelukkig te zijn is een moment opname die af en toe aan ons
gegeven is. De momenten van geluk zijn in de regel schaars.
Tevredenheid
is een emotie die men vaker ervaren kan.
Tevredenheid
is thuiskomen. De dag is gedaan en wie werk verricht heeft dat men
werkelijk nuttig vindt kan met een tevreden gevoel de dag afsluiten.
Op zich
is het leven simpel.
Wat
leven ingewikkeld maakt is dat men altijd denkt alles beter te weten
dan een ander.
De
arrogantie, hooghartigheid en daaruit voortvloeiende minachting (voor
de onder hen gestelden) onder de bestuurders gaat zelfs zover dat zij
de bevolking niet eens kennen in het nemen van beslissingen die juist
op die bevolking van grote invloed zijn.
Maar...
We
moeten het er maar mee doen, nietwaar?
Dus
waarom zou je hoofdpijn riskeren om erover na te denken hoe het ook
anders kan?
Uiteindelijk
zal je toch geen medestanders kunnen vinden die bereid zijn om offers
te brengen en in grote getale op te trekken om de bestuurders te
bewegen het beleid aan te passen.
Trouwens,
bestuurders luisteren toch niet, want de minachting die zij
projecteren op de bevolking weerhoudt hen ervan in te zien dat zij de
verkeerde weg ingeslagen zijn. Zij zullen koste wat het kost hun
beleid uitrollen en de bevolking dwingen tot instemmen.
Tot
zover hoe de democratie in het westen werkt.
We
moeten het er maar mee doen, nietwaar?
Of
wellicht kunnen we onze gedachten eens laten gaan over een beleid dat
de bevolking daadwerkelijk dient.
Handel
is mooi. In het verleden waren het de stapelmarkten die zorgden voor
op voorraad zijnde handel. De goederen werden geïmporteerd om
vervolgens geëxporteerd te worden.
Kennis
is geen handel. Handel is tastbaar en is gebonden aan productie. De
productie heeft men grotendeels uit ons land gehaald en verplaatst
naar Azië.
De enige
productie die we nog echt hebben zijn de agrariërs. En Nederland is
van oudsher een agrarisch land. Nuttige productie waar men
daadwerkelijk tevreden kan terugkijken op een werkdag. De hoeveelheid
mensen die men dagelijks blij maakt met deze producten zijn er
precies evenveel als er in Nederland woonachtig zijn. Trek dit aantal
maar door naar de wereldbevolking. Mensen houden er nu eenmaal van om
hun buikje gevuld te hebben.
Dus het
beleid moet draaien om voedselzekerheid.
Het
beleid moet draaien om zelfstandigheid, soevereiniteit en
onafhankelijkheid.
Nu heeft
men te maken met andere landen.
En elk
van die landen heeft belangen die zij willen behartigen.
Zo ook
ons land.
Toch mag
dit niet ten koste van de bevolking van deze afzonderlijke landen
gaan. Noch mag men beleid voeren dat maar voor een klein deel van de
bevolking extreem voordelig is en voor de rest van de bevolking
steeds meer onbetaalbaar wordt.
Verandering
van beneden naar boven is de weg te gaan.
Wanneer
de belangen van de gemeenschap worden behartigd door de gemeenschap,
heeft het bestuur het nakijken.
Echter
omdat de gemeenschap leugens en manipulaties als waarheid en goede
argumenten lijkt te nemen, zal deze ontwikkeling grote vertraging
oplopen.
Daarnaast
loopt men vast in het denken door conditioneringen die het denken tot
stoppen dwingen.
En...
je ziet 'm al aankomen....
We
moeten het er maar mee doen.
In deze
blog heb ik analytisch het overkoepelende probleem geprobeerd bloot
te leggen.
Nu ben
ik niet alwetend en zou graag de koppen bij elkaar steken om van
gedachten te wisselen ideeën uit te wisselen.
Ik heb
alleen nog niet het geluk ervaren dat er mensen zoals ik zijn die dat
graag willen zonder dat ze hun eigen ideeën de beste en meest
geschikte vinden.
Helaas
is er niet alleen onder de burgerij sprake van zelfoverschatting, ook
het volk is eraan onderhavig.
Wat dan
in de regel leidt tot veel verdeeldheid en demonisering en tegenover
elkaar staande partijen.
En dat
is niet saamhorigheid bevorderend.
Maar we
moeten het er maar mee doen he.
Dat is;
zolang men deze houdingen blijft voeren en men de koers blijft varen
die men doet.
Ik wens
iedereen een super gelukkig dag toe.
Linda
Neutraal.
